Cornelis (‘Cor’) Goud schept een bordje op van de ‘blauwe hap’ (zoals de Indische rijsttafel bij de Nederlandse marine heet). Bij reünies van veteranen is die vaste prik. © Marcelle Davidse

Ze gingen voor de vrede, maar moesten oorlog voeren. Dit zijn de getuigenissen van Bataljon Zeeland (of wat daar nog van over is)

videoNIEUWDORP - Van Bataljon Zeeland, ooit 900 man, is nog maar een fractie over. Hun verhalen, gedocumenteerd voor het Bevrijdingsmuseum Zeeland in Nieuwdorp, worden onderdeel van de vaste expositie. Woensdag , op de 72e reünie, werden de filmbeelden voor het eerst vertoond.

Ondine van der Vleuten 16-03-22, 17:40

Tholenaar Jo Deurloo (94), de jongste van de aanwezige veteranen, zal het nooit vergeten. De kist die zwaar op zijn schouders drukt, het bloed van zijn gestorven kameraad dat vanuit de kist over zijn arm loopt. ,,Pa, ik ga Nederland helpen bevrijden", zei Jo Deurloo in 1944 tegen zijn vader. Dat denken ook de andere Zeeuwen die dan, vlak voor de capitulatie van de Duitsers, vrijwilliger worden in het Nederlandse leger. Twintig van hen tekenen daarmee hun doodvonnis: zij zullen later sneuvelen in een ver en vreemd land.

Ze spraken allemaal plat Zeeuws
Gerard de Bruin

De voertaal in Bataljon Zeeland was - hoe kan het anders - Zeeuws. Voor mannen van elders die toegevoegd werden, zoals de nu 99-jarige Hagenaar Gerard de Bruin, was dat even slikken. Sergeant De Bruin weet nog goed hoe hij als butendieker werd ontvangen. Zwijgend, en met een blik van 'wat mot je?’ ,,Ze spraken allemaal plat Zeeuws. Zei er een: ‘'k Heb pien in de poke'. Zei de ander: ‘Hij heb pien in de buuk'.” De Bruin lacht smakelijk. ,,Het ijs brak toen ze zagen dat ik van wanten wist. Ook ik was vrijwilliger, maar ik had een keiharde opleiding gehad bij de Irene Brigade.”