‘We hebben hier Charlotjes, maar we hebben ook Ahmedjes. Mooi toch?’

,,Juf Oriana?” De ogen van het kleine kleutertje lichten op. Hij wenkt van ‘kom maar mee’ en laat onderweg nog even de boekenkast zien en de knutselwerken, en kijk, dáár zit ze. ,,Dat is juf Oriana. Die is echt heel lief.”

Amper twintig jaar geleden zwierde Oriana Pattinama zelf nog als groepachter door de gangen van basisschool De Leeuwenburch in Middelburg. Vorig jaar zat ze ineens weer tegenover haar oude juf, in de sollicitatiecommissie. Is het niet moeilijk om zo jong directeur te zijn, werd haar gevraagd. Vindt ú het misschien moeilijk, slingerde Pattinama terug. Bam, aangenomen.

,,Ik ben directeur geworden toen de hele coronacrisis net was losgebarsten, dus dat was wel even gek. Ik zat bij vergaderingen waar het alleen maar ging over de lockdown en de scholensluiting. Gelukkig ben ik niet op mijn mondje gevallen. Als ik vragen heb, dan stel ik ze.”

,,Een boef. Een echte kattenkop. Maar ik had een vader die me stimuleerde altijd goed mijn best te doen. Hij leerde me dat we, vanuit ons Moluks-zijn, misschien sowieso wel 10-0 achter staan. Zo was ik eigenlijk een mavist, maar mijn vader motiveerde me om de havo te doen. Ik heb de pabo gedaan, maar vond niet direct vast werk. Op het Scheldemond College zochten ze een onderwijsassistent. Ik keek eens rond en zei: dat lesgeven kan ik zelf ook wel. Met het salaris van een hbo’er.”

,,Ja.”

Oriana Pattinama (1989) gaf al een paar jaar Nederlands toen zij en haar collega’s op uitwisseling gingen naar een basisschool, De Ravenstein in Vlissingen. Een zogenaamde zwarte school. Ze was meteen, pats-boem, verkocht.