Op vrijdagmiddag nog even naar Vlissingen-Oost voor een meeuw met een gebroken vleugel

Achttien is-ie, onze mooie rooie je-weet-wel-kater. Trombose, een tumor, epilepsie, een verbrijzeld pootje en zo dement als een deur. Dus toen Daan een paar weken geleden ineens kwijt was, dachten we dat hij een plekje had gezocht om rustig te sterven. Maar ja, wat nou als hij ergens onder een rhododendron lag te ontbinden? Dan begroeven we hem toch liever in onze eigen tuin.

Na een middag malen en vergeefs zoeken, tikte ik een oproepje op een speciale Facebookpagina voor vermiste en verloren dieren op Walcheren. Al snel had ik een privéberichtje van Dierenwelzijn Walcheren. Of ze ons zouden helpen. Graag, antwoordde ik enigszins beschroomd. Maar hoe dan? Als wij onze kat al niet konden vinden, hoe zou het wildvreemden dan wel lukken?

Een half uur later ging de bel. Het was zondagavond half elf, de regen kwam met bakken uit de hemel en voor onze deur stonden zes mensen in fluoriserende jasjes met een tas vol zaklampen en een warmtebeeldcamera. ,,We gaan Daan zoeken.”