Natalija heeft het drukker dan ooit: ze is één van de weinige Oekraïense tolken in Nederland

Neem nou donderdag. 's Ochtends vertaalt Natalija stukken uit de toespraak die de Oekraïense president Volodimir Zelenski aan de Tweede Kamer gaf, voor de uitzending van RTL Nieuws. En er wachten twintig officiële documenten op vertaling. ,,Heel veel Oekraïense vluchtelingen moeten geregistreerd worden bij gemeenten. Hun huwelijks- en geboorteakten moeten vertaald worden, want die kunnen gemeenteambtenaren niet lezen. Ik moet ze printen, stempelen, en op de post doen.” En ondertussen stroomt haar mailbox vol met tientallen nieuwe aanvragen , die allemaal op antwoord wachten. ,,Ze blijven maar komen, en ik kan ze niet uitbesteden.”

Officiële documenten, gezondheidsverklaringen, uitspraken van de rechtbank en andere juridische stukken mogen namelijk alleen vertaald worden door een beëdigde en geregistreerde tolkvertaler. In heel Nederland zijn maar een stuk of zeven mensen die zich gespecialiseerd hebben in de Oekraïense en Russische taal, weet Natalija. De Oekraïense trouwde in 1990 met haar Nederlandse man, en begon twee jaar later met haar eigen bedrijf in Heinkenszand. Voor de oorlog in Oekraïne trad ze bijvoorbeeld op als vertaler bij strafzaken in de rechtbank. ,,En vlak na de MH17-ramp had ik het ook heel druk.” Maar zo druk als nu? Dat heeft ze nog niet eerder meegemaakt.

Natalija zou het liefst iedereen helpen, maar ze moet keuzes maken. Zo wijst ze opdrachten waarvoor niet per se een beëdigde vertaler nodig is, vaak af. ,,Ik moet onder alle druk niet aan kwaliteit inboeten. Die documenten hebben mijn prioriteit, want de mensen moeten zo snel mogelijk ingeschreven worden bij de gemeente.”

Sommige aanvragen kán ze simpelweg niet weigeren. Vorige week reisde ze drie keer naar het Prinses Máxima Centrum voor kinderoncologie in Utrecht. Dit ziekenhuis vangt sinds half maart Oekraïense kankerpatiëntjes op, die door de oorlog niet behandeld kunnen worden in hun eigen land. 

Natalija werd gevraagd om aanwezig te zijn bij gesprekken tussen hun ouders en artsen. ,,Die mensen waren net een week in Nederland. De gesprekken gingen over het vervolg van de behandelingen. Ik had kunnen zeggen dat ik niet beschikbaar was, maar ik wilde per se dat deze mensen een persoonlijke tolk zouden hebben. Als het om ernstige ziektes gaat, is het heel belangrijk dat er goed vertaald wordt.”

Dat bleek ook wel na afloop van de gesprekken. ,,Die mensen waren ontzettend blij dat ik er was. Ze vertelden me dat ze in eerdere gesprekken niet het gevoel hadden dat ze goed met de artsen konden communiceren. Ze vroegen me of ik er de volgende keer weer bij wilde zijn, omdat ik de situatie al ken. Dat geeft een goed gevoel.”

De oorlog in haar geboorteland raakt Natalija niet alleen in haar werk, maar ook persoonlijk. Ze heeft een nichtje en haar twee kinderen opgevangen in haar huis. ,,Ik heb ze onderdak aangeboden, omdat ik niet wilde dat die kinderen in schuilkelders zouden moeten zitten als er bombardementen zijn.” Bovendien maakt Natalija zich grote zorgen over haar moeder en broer, die in Oekraïne wonen. ,,Ik probeer me te focussen op mijn werk. Ik vind het heel belangrijk om dit te doen. Want zo kan ik andere mensen helpen.”