Klassiek schilder Richard van Klooster uit Veere: ‘Mijn portretten moeten een ziel hebben’

Geen verfspatje te zien in het atelier van Richard van Klooster, in zijn monumentale thuis aan de Markt in Veere. Onder de grote schildersezel, waarop een portret in wording, ligt een zwart vloerkleed. Ook dat: vlekkeloos. In een hoek van de kamer, naast een antieke mahoniehouten kast, rollen portretlinnen. Op een trolley naast de schildersezel staan schildersbenodigdheden ordelijk gerangschikt: brandschone kwasten, een glazen schilderspalet, tubes olieverf, mediums en terpentijn. Tegen de muren staan en hangen eerdere olieverven en reproducties daarvan - Balkenende, koning Willem-Alexander, Van den Ende. Labradoodle Fien ligt als een decorstuk opgerold op een poef. Ernaast een met koeienhuid beklede chaise longue van Le Corbusier, van waaraf de schilder, terwijl op de achtergrond zacht een requiemmis van Fauré of Mozart klinkt, op zijn gemak de werken in wording kan bestuderen: wat ontbreekt er nog om het portret helemaal af te maken?

Ik maak mijn kwasten altijd helemaal schoon. Dat vloerkleed is gelukkig synthetisch. Als ik iets mors, poets ik het direct weg. En als het te vies wordt, moet het weg. Ik ben nogal perfectionistisch, moet ik toegeven.

De klassiek figuratieve stijl is gelukkig weer helemaal terug. Vier jaar geleden heb ik mijn communicatiebureau verkocht. Ik leef nu van en voor de kunst, zoals ik altijd heb gewild. Eind jaren zeventig werd ik nog afgewezen bij de Rietveld Academie omdat ze me veel te klassiek vonden. In die tijd waren alle musea wit en was iedereen het erover eens: geschilderde portretten waren iets van vroeger, dat was geweest. Gelukkig werd ik wel aangenomen bij de Academie voor Beeldende Kunsten in Rotterdam. Met zes tienen. Daar ben ik niet lang gebleven. Ik dacht er mijn techniek te kunnen aanscherpen, maar ik bleek verder te zijn dan veel van mijn leraren. Bovendien draaide destijds alles om het proces. Conceptuele kunst, daar kon ik zelf niks mee. Ik herinner me dat we naar een geblakerde paal moesten kijken en vertellen wat we erin zagen. Dat lag me niet.