Harmen stond altijd ‘aan’, 24 uur per dag

Bellen, bellen, bellen. Altijd maar bellen. Het ene na het andere telefoontje. Telkens weer in de hoop nieuws te kunnen optekenen. En was Harmen niet aan het bellen? Dan zat hij op zijn racefiets. Onderweg naar nieuws, hoe groot of klein ook. Een enkele keer kon het ook wel te voet. Zoals vorige week donderdagnacht, toen een schuur nabij zijn woning in Kloetinge vlam vatte. Hij werd wakker van de sirenes en vloog zijn bed uit. Harmen noteerde, fotografeerde en filmde. Om heel Zeeland in de vroege ochtend mee te geven wat er was gebeurd.

Harmen laat een vrouw, twee zonen en een dochter na. Sinds negen maanden was hij de trotse opa van kleindochter Luna. Daar kon hij vertederend over praten. Net als over zijn hondje Willem trouwens.

Harmen, afgestudeerd historicus, was ruim 33 jaar actief als verslaggever voor de PZC. Hij begon zijn carrière op de regioredactie Bevelanden, was verslaggever in Vlissingen en deed verslag van Zeeuwse zaken vanuit de Tweede Kamer in Den Haag. Daarna keerde hij terug naar de Bevelanden. Het laatste decennium was hij werkzaam in Zeeuws-Vlaanderen. Eerst als chef, later als verslaggever. Naast zijn werk als regioverslaggever was Harmen een begrip in de Zeeuwse visserijwereld. Eind jaren tachtig deed hij verslag van een veldslag tussen vissers en de Mobiele Eenheid bij de vismijn in Vlissingen. De Algemene Inspectie Dienst controleerde daar elke week op illegaal aangevoerde vis. Harmen werd belaagd door boze vissers. Als gevolg daarvan besloot de directie van de PZC voor elke journalist een molestverzekering af te sluiten. Die is nog steeds van kracht.

Zijn enorme kennis over de meest uiteenlopende Zeeuwse zaken onderscheidde hem. Hij was daardoor een vraagbaak voor veel collega’s. Niet in de laatste plaats vanwege zijn vermaarde telefoonboekje. Dat viel van lieverlee haast uit elkaar , maar bevatte een schat aan informatie waar collega’s graag gebruik van maakten.

Harmen had een ontzettende drang om nieuws te melden. Hij stond altijd ‘aan’, 24 uur per dag.  Kenmerkend was zijn vasthoudendheid; als hij nieuws rook, liet hij niet los. Zijn manier van vragen was direct. Als je hem niet kende, kon het misschien af en toe wat bot overkomen. Wie hem wel kende, wist beter. Harmen was een grote, vriendelijke vent. Met een scherpe pen als het moest, met mooie woorden op de juiste momenten. Voor de buitenwereld was hij óók ‘die verslaggever op de fiets’. Fietsen was zijn grote passie, door weer en wind. Talloze keren kwam hij als een verzopen kat terug op de redactie. Wéér een nat pak, maar alles voor het mooie verhaal. Maandag stapte hij voor het laatst op de fiets, een dag nadat hij zijn laatste verhalen voor de PZC maakte.