Betonboer en hondenfluisteraar Leen Geelhoed leidde twee levens

Leen Geelhoed is een perfectionist en een man van weinig woorden. Als hij spreekt, dan is het in het Zeeuws. Hij stelt zich graag voor als ‘Geelhoed, juust ja, Heel Goed’. Dat het voor niet-Zeeuwen lastig kan zijn hem te begrijpen, doet hem niets. ,,Als je in Duitsland bent, moet je toch ook Duits kunnen verstaan?”

Leen is 37 jaar ondernemer in beton, waarvan 30 jaar samen met zijn broer Gillis. De broers gaan als betonvlechters vaak naar Schouwen-Duiveland, Zuid-Beveland, Zeeuws-Vlaanderen en West-Brabant in de jaren 60. Ze rijden er op de motor of solex heen en blijven vaak de hele week in de kost. Hun betonbedrijf groeit en is succesvol.

Leen Geelhoed werkt keihard. Hij is innovatief en weet onder meer met CO2-lastechnieken wapeningselementen te produceren voor grote prefab betonnen onderdelen. Tot de belangrijke projecten waar zijn bedrijf aan meewerkt behoren betonwerken voor de Oosterschelde Stormvloedkering en voor de Zeelandbrug. Uit Gebroeders Geelhoed komt het latere Geelhoed Betonwapening voort.

Zijn drie zoons vertellen dat Leen zich al jong een paar dingen voornam. De crisis in de jaren 30 en de oorlogsjaren hadden een diepe indruk achtergelaten op Leen. Hij zou voor niets en niemand buigen. Altijd doorzetten, goed werk leveren om nooit meer in armoede te hoeven leven. Leen had zijn vader, die loonwerker was, soms horen huilen op de wc. Die vreesde geregeld dat hij zijn gezin met zeven kinderen niet zou kunnen voeden.

In 1952 ontmoet Leen Koos Zandee in Wissenkerke, zij wordt vier jaar later zijn echtgenote. Koos en Leen zouden bijna 66 jaar getrouwd zijn, tot Leens dood. Ze krijgen drie zoons, Piet, Leo en Bert-Jan. De zorg voor de zoons lag vooral bij Koos, Leen was altijd bezig, in zijn bedrijf, met zijn honden of met zijn grote moestuin. Daarin verbouwde hij zoveel dat meerdere gezinnen ervan konden eten en hij deelde ook volop uit. Eten weggooien kon hij absoluut niet.

Naast de loopbaan in beton bouwt Leen geleidelijk een hele carrière op in de hondenwereld. Golden retrievers komen begin jaren 70 in Leens leven. Zijn jongste zoon Bert-Jan mag een verlanglijst met vijf wensen maken voor zijn verjaardag. Bert-Jan schrijft: 1. een hond, 2. een hond, 3. een hond, 4. een hond en 5. een hond. Een buurmeisje van het gezin heeft een golden retriever, vader en zoon vinden dat een leuk hondenras. De eerste hond komt er.

Leen stort zich eerst op gedrags- en gehoorzaamheidscursussen voor honden en later op jacht- en apporteertrainingen. Hij ontwikkelt zijn eigen aanpak. Een hond moet plezier hebben, willen leren. Zonder dwang optimale resultaten bereiken staat voorop voor Leen.

Op zijn 63ste stopt Leen Geelhoed met werken, maar stilzitten kan hij niet. Hij is iedere dag bezig met de training van zijn golden retrievers en reist door het hele land wedstrijden af. Hij houdt ook de grote moestuin bij en hij leert houtbewerken. Ook daarin gaat hij voor perfectie. Met een vriend, Herman, werkt hij acht maanden aan al het houtwerk in het huis van zijn zoon Leo en diens vrouw Mineke.

Als hondentrainer valt Leen op door zijn rustige aanpak. Bij wedstrijden staat hij vaak met de handen in de zakken. Andere hondentrainers roepen, schreeuwen en gebaren. Geelhoed vindt dat grote onzin. ,,Val je hond niet lastig en blijf vooral van hem af”, is zijn devies.

Met een minimum aan aanwijzingen krijgt hij zijn golden retrievers precies waar hij ze hebben wil, ook bij de jacht, buiten in het veld. Met korte signalen op zijn hondenfluit stuurt hij zijn honden soms bij.

Hij wordt vier keer uitgenodigd voor een landelijke hondenwedstrijd op het hoogste niveau, de Nimrod. In 2005 wint Leen die belangrijke wedstrijd met zijn golden retriever Kuno, hij is dan 75 jaar. Door de jaren zal hij tientallen hondenprijzen winnen. Hij is daar trots op, maar hij loopt er niet mee te koop.

Zijn status in de hondenwereld groeit en Geelhoed begeleidt ook graag andere hondenliefhebbers. ,,Leen genoot daarvan, het was zijn tweede leven”,  zegt een vriendin uit de hondenwereld, Gonnie van Dijken. ,,Leen heeft zijn gouden kennis, met mij en velen anderen, willen en kunnen delen. Hij heeft veel goud gestrooid, hij had goud in handen”, vertelt Annelies Ruiter die ook vaak bij hem trainde. Zij prijst Leens wijsheid en sportiviteit. 

Zoon Leo Geelhoed: ,,Na vaders dood beseften we pas echt hoeveel hij in de hondenwereld heeft betekend. Sommige mensen die bij hem trainden, noemen hem zelfs ‘hun tweede vader’, ze leerden levenslessen van Leen.” 

Als grootvader wordt Leen gaandeweg zachter. Zijn kleinkinderen en achterkleinkinderen zien ook zijn gevoelige kant en zijn dol op hem. Hij geniet van hun verhalen en zijn ogen glimmen als hij hoort over het kattenkwaad dat ze uithalen. 

Met zijn vrouw Koos gaat het geleidelijk minder goed. Haar vergeetachtigheid blijkt dementie te zijn en die schrijdt steeds verder voort. In 2016 gaat ze wonen in verzorgingshuis Simnia in Domburg. Leen woont nog op zichzelf in Kortgene maar gaat dagelijks naar haar toe. Als zijn gezondheid ook achteruitgaat kan hij vanaf september 2020 ook in Simnia wonen.

Na een fietstocht op een duofiets naar Westkapelle kan Leen begin maart moeilijk staan. Zijn gezicht is even later ook scheef. Hij had een hersenbloeding en dat maakt het praten moeilijker. Zoon Bert-Jan: ,,Maar zijn ogen straalden nog, hij had genoten van de fietstocht en je zag de ondeugd die hij altijd had gehad.” Hij gaat de dagen erna snel achteruit. Leen heeft de handen van zijn Koos nog even kunnen vasthouden. Hij overlijdt op vrijdag 4 maart.

Rond de kist zitten zes jachtvrienden met hun golden retrievers tijdens de afscheidsdienst in Dorpshuis De Stadweide in Kortgene. Leen gaat in een jachtgroene auto naar de begraafplaats in Kortgene. Voor de rouwauto uit lopen mensen met honden. Zijn familie en zijn hondenvrienden nemen afscheid van de man die hen ontzettend dierbaar is.