Vergeet ridderspoor, kies voor vingerhoedskruid

En? Zijn de riddersporen ook dit jaar door de slakken opgegeten? Dan heb ik dit advies: probeer het eens zonder. Tuinieren hoort een genoegen te zijn en geen eindeloze oorlog tegen ongedierte. Ik weet het: zo’n duidelijk verticaal silhouet als van een ridderspoor is prachtig - en essentieel voor een verantwoorde border - maar dat verticale effect kun je ook met andere planten bereiken. 

Met campanula’s bijvoorbeeld, of met vingerhoedskruid. Het valt me op dat vingerhoedskruid steeds vaker in bloei te koop is bij bloemenwinkels en tuincentra. De plant staat dan in een grote pot en kost een klein vermogen.

Nu zie je die truc vaker: zet een kleine plant in een grote pot, geef flink mest en verkoop diezelfde plant vier weken later voor het dubbele. En ja, een grote plant hoort duurder te zijn dan een kleine, maar tweemaal zo veel is overdreven.

Vingerhoedskruid is een prachtige plant en voor de kweker een eindeloze bron van inkomsten. Deze plant, die je in volle bloei koopt, is namelijk tweejarig en gaat na de bloei dood, waarna de klant weer een nieuwe moet kopen. Niks tegen het verkopen van tweejarige planten - je kunt de aankoop zien als die van een bloeiend zakje zaad - maar het is wel zo eerlijk om dat er dan duidelijk bij te zeggen of te vermelden op het etiket. En daar ontbreekt het nogal eens aan.

Koop dus vooral vingerhoedskruid in bloei en bewaar het zaad, zodat je niet elk jaar nieuwe planten hoeft te kopen. Want niets is gemakkelijker dan het opkweken van je eigen planten.

Oogst het zaad als het rijp is, dat is het moment waarop de zaaddozen bruin zijn. Je peutert zo’n zaaddoos open en strooit het zaad dun uit op een kaal gemaakt stukje grond in de tuin. Of op een rijtje in de moestuin, als je die hebt. Balkonbezitters kunnen het best in een bloempot zaaien en ook hier geldt: zaai dun, want elk zaadje kiemt.

Weet wel: vingerhoedskruid is een lichtkiemer. Dat betekent dat het zaad niet kan ontkiemen als je het begraaft onder een laagje grond. Het blijft dan sluimeren totdat het door een verstoring van de grond - schoffelen, wieden of iets dergelijks - aan de oppervlakte belandt. Soms is dat een week later, soms pas na twintig jaar.

Het zaad van vingerhoedskruid strooi je dus uit op de oppervlakte van de border of bloempot en verder doe je... niks. Na een paar weken verschijnen de kiemplantjes. En hoe dun je ook gezaaid hebt, dat zijn er altijd te veel.

Zet ze in aparte potjes, of dun de zaailingen uit als ze in de tuin staan, en geef het overschot weg. In het najaar zijn het al flinke planten en volgend jaar zullen ze bloeien.

Wees niet bang voor de winter, vingerhoedskruid is keiwinterhard.