Schaduwtuinen zijn eindeloos veel boeiender dan een tuin in de volle zon

De laatste tijd maken we ons nogal druk over invasieve exoten. Daar hadden ze eeuwen geleden minder last van. Vooral bolgewassen werden in enorme aantallen ingevoerd en in kasteeltuinen geplant. Soms deden ook de dominee en de notaris mee, op bescheidener schaal. Als die bollen het naar hun zin hadden, zaaiden ze zich uitbundig uit. Daaraan hebben we de velden van honderdduizenden verwilderde sneeuwklokjes en boerenkrokussen te danken.

Toen tuinen nog bestonden uit brave buxushaagjes in geometrische patronen, was er geen behoefte aan planten die zich buiten de perken zaaiden. Met de komst van de Engelse landschapsstijl in de tweede helft van de 18de eeuw gingen alle teugels los. Paden mochten slingeren, vijvers en waterloopjes werden onregelmatig van vorm en de wiskundige precisie verdween. Planten mochten zich naar hartenlust uitzaaien. En nu doen we inkopen bij de stinsenplantenkweker.

De bloei van de stinsenplanten begint met sneeuwklokjes en winterakonieten. Dan volgen sterhyacinten, lenteklokjes en sneeuwroem. Eind maart bloeien geelster en voorjaarshelmbloem en nu, in april, genieten we van de holwortel, de bosanemoon, de gele anemoon, het zomerklokje, de wilde narcis (sierlijker dan de gekweekte) en de bostulp.

Veel van deze bolgewassen verdragen schaduw, of beter gezegd: ze bloeien onder loofbomen en struiken voordat het blad daarvan is uitgelopen. Daar hebben ze in het vroege voorjaar volop zon. Als het in de loop van mei donker en droog wordt, gaan de bollen in zomerslaap.