Hoe moeten we omgaan met onze ruziënde buurkinderen?

Vraag: 'Sinds 2016 hebben wij (stel van begin 70) nieuwe buren. De kinderen van 2, 4, 6 en 8 jaar schreeuwen, ruziën en huilen heel veel. Ook in de tuin. De ouders grijpen niet in. ‘Kinderen zijn kinderen’, zeggen ze. De kinderen van de vorige buren hoorde je niet. Wij genieten nu veel minder. Moeten we alles maar slikken?'

Antwoord Joost Prinsen: ‘Moeten we alles maar slikken?’ Nee meneer, mevrouw. Niet alles, maar wel veel: ‘Als je voor een dubbeltje geboren bent, bereik je nooit een kwartje / of je Grieks, Latijn en twintig talen kent, gerust het leven tart je’ (Jacques van Tol).

Maar laten we twee dingen niet door elkaar halen. De manier van opvoeden (‘kinderen zijn kinderen’) is niet uw zaak, alleen de overlast is dat. Ik begrijp dat u terugverlangt naar de brave kinderen van kort geleden: ‘Nimmer moet ik ledig wezen/ Alles doen met lust en vlijt/ Bidden, leeren, schrijven, lezen / Spelen, werken heeft zijn tijd’ (Hieronymus van Alphen).

Ik begrijp ook dat u er op achteruit bent gegaan met uw huidige buurkinderen: ‘Twist met ons, twist met ons, twist niet met mate’ (Martinus Nijhof).

Wat nu? Dat opvoeden zou ik laten voor wat het is, maar over die overlast kunt u misschien eens praten. Doe dat zo vriendelijk mogelijk. Denk aan de vliegen, die men met stroop vangt en niet met azijn. Een wijsheid die trouwens van Jacob Cats komt, (tegeltjes)dichter uit de 17de eeuw.

Dat helpt misschien, zodat u met Cornelis Vreeswijk kunt zeggen: ‘Misschien wordt het morgen beter/ al wordt het toch nooit goed’.

Speelt er iets tussen u en uw kinderen, familie, vrienden, buren of collega’s? Leg de kwestie voor aan Joost Prinsen. Mail uw vraag naar joostmagtweten@persgroep.nl