Wiegman glundert nog nét wat meer

Door Tim Reedijk

Bondscoach Sarina Wiegman maakt een relaxte indruk. Op persconferenties voorafgaand aan wedstrijden dolt ze wat, lijkt ze alles onder controle te hebben, zonder per se veel prijs te geven. Intussen houdt ze stug vast aan haar plan. Van haar elftal wijkt ze nauwelijks af, behalve dat Merel van Dongen de matig begonnen Kika van Es uit de basis verdrong. Het middenveld stond ter discussie na het stroeve begin van Oranje, maar ook die discussie is langzaamaan weggeëbd.

Het onverstoorbare van Wiegman levert vooralsnog succes op. Vier overwinningen en een plek in de kwartfinale, de beste prestatie van de voetbalsters van Oranje in de historie op een mondiaal eindtoernooi, dan heb je het gewoon goed gedaan. Natuurlijk zat het Oranje vaak mee: de goal van Jill Roord in blessuretijd tegen Nieuw-Zeeland, de gemiste kans van Kameroen die de gelijkmaker had kunnen opleveren en vooral gisteren tegen Japan, dat een stortvloed aan kansen in de laatste fase van de wedstrijd liet liggen.

_{Bekijk hieronder La Panenka}

Met fortuin kregen de Leeuwinnen een strafschop mee en zo schoot Lieke Martens haar ploeg naar de tiende (!) zege op rij op een eindtoernooi. Tien. Hoe bijzonder is dat voor Wiegman, die als speelster tot 104 interlands voor Oranje kwam maar nooit een eindtoernooi speelde. Tenminste, als je het officieuze WK van 1988 niet meerekent. Nu heeft ze als coach de Europese titel op zak, staat ze op tien overwinningen op rij op eindtoernooien én is ze kwartfinalist op het WK. Daarmee confronteerde ik haar gisteren op de persconferentie na de winst op Japan.

Haar gezichtsuitdrukking vertelde genoeg. De twinkeling in haar ogen. ,,Ik weet hoe het dertig jaar geleden was. Dus wat er nu allemaal gebeurt is fantastisch, eigenlijk onbeschrijflijk hoe mooi dat is en dat ik daar deel van uit mag maken”, vertelde ze. Als speelster in de relatieve marge, als coach onderdeel van het succes: ja, voor Wiegman zijn deze tijden misschien nog wel nét wat mooier dan voor de rest.