Door Hidde van Warmerdam en Thijs Zonneveld

Je had één eis voor dit interview. De wijn mocht niet Frans zijn; een Italiaanse moest je hebben. Die eis hebben we ingewilligd.
Wilfried de Jong: ,,Mooi. Op de een of andere manier heb ik al vrij jong een soort tic met Italië gekregen. Dat is nooit meer weggegaan. Maar ik leef in Nederland. Het enige wat ik in deze periode kan doen is zoveel mogelijk Italië op te roepen. Eén van de manieren: als je wijn drinkt, dan maar beter Italiaanse.”

Het is dus vooral pro-Italiaans, niet zozeer anti-Frans.
,,Nou... We waren ooit in Frankrijk op vakantie. Het regende. Het eten was er slecht, de koffie was niet te harden. Na een week regen waren we het zat en reden we de Fréjus-tunnel door. Aan de andere kant, in Italië, scheen de zon. We zijn meteen naar zo’n Autogrill langs de snelweg gereden en bestelden koffie. Die was perfect. De man achter de bar zei: ,,Buona sera!” ­Alles was daar beter. En laten we wel ­wezen: alles ís al snel beter dan die arrogantie van die Franse cuisine. Die moeten ze met de grond gelijk maken. Da’s net iets beter dan asbest.”

Het kan niet anders of jij speelde dat je een Italiaanse wielrenner was, vroeger.
,,We deden rondjes rond het huis. Vierkantjes, eigenlijk. We klokten onze tijden. Het was in de jaren dat Jan Janssen de Tour won. Ik denk wel dat ik de magie van Eddy Merckx ook kon ervaren in die tijd. Maar ik wilde kunnen fietsen zoals Francesco Moser.”