Van der Poel, ‘boy next door’ in lichaam van Griekse god

Het is dertien minuten over negen als Mathieu van der Poel op de Markt in Maastricht uit de teambus stapt. Bij afwezigheid van Tom Dumoulin neemt Van der Poel zijn plek in als nationale wielerheld. Op een manier die zo natuurlijk is dat je bijna vergeet dat Van der Poel nog maar 24 jaar is. In zijn eentje trekt hij meer bekijks dan elke willekeurige wielerploeg bij de start. Nergens is het zo druk als bij de rode teambus van Corendon. Wie Van der Poel zoekt hier in Maastricht moet simpelweg het gejuich volgen.

Ook als Van der Poel zich het laatste uur voor de start weer terugtrekt in de bus, weigert de mensenmassa te vertrekken. Kinderen, volwassen vrouwen en wielergekke vaders: iedereen wacht geduldig tot hij opnieuw naar buiten komt. Philip Roodhooft, manager van de ploeg, probeert de populariteit van Van der Poel te verklaren. ,,Mathieu kan ieders buurjongens zijn. Hij is de boy next door, maar ondertussen in het lichaam van een Griekse god.’’

_{Bekijk hieronder het interview met Mathieu van der Poel}

Om half elf vertrekt Van der Poel in zijn rood-wit-blauwe trui vanaf de eerste startrij op het Vrijthof voor wat een historische wielerdag gaat worden. ,,In deze trui, in de enige klassieker van Nederland. De hele dag was een ervaring om nooit te vergeten.’’

Daan Hakkenberg @daanhakkenberg

Huilen, lachen, gillen met Van der Poel <a href="https://t.co/HhyjGtAzcd">pic.twitter.com/HhyjGtAzcd</a>

Van der Poel toont zich niettemin in de eerste uren lang niet in zijn beste vorm. De temperatuur is al vanaf de start boven de twintig graden. Ook Van der Poel heeft last van de warmte. ,,Ik voelde me eigenlijk niet zo goed de eerste wedstrijdhelft. Ik zag ook grote namen opeens parkeren, toen wist ik wel dat ik niet de enige was die het er moeilijk mee had. Het was misschien maar 25 graden, maar bij de eerste keer koersen weet je als renner dat het dan pijn kan doen.’’

Mathieu van der Poel in actie op de Gulperberg. © BSR Agency

Ook in zijn laatste wedstrijd van zijn eerste klassieke voorjaar heeft Van der Poel zich voorgenomen om vroeg aan te vallen. Het is zijn handelsmerk, dit keer gaat hij met nog 45 kilometer te gaan. ,,Het was jammer dat er op die Gulperberg niemand wilde anticiperen. Ik zat goed van voren en had gehoopt een paar man mee te krijgen. Het leek mij een redelijk goed moment.’’ Maar Van der Poel heeft zich misrekend en wordt teruggepakt. ,,En daardoor mis ik op de Kruisberg wel de goede groep.’’

_{Bekijk hieronder de nabeschouwing met Thijs Zonneveld en Thomas Dekker}

De goede groep, daarmee bedoelt Van der Poel de vier koplopers. Julian Alaphilippe trekt op de Kruisberg met nog bijna 40 kilometer te gaan ten aanval en hij krijgt Jakob Fuglsang, Matteo Trentin en Michael Woods mee. Van de vier weten Alaphilippe en Fuglsang het tot het einde vol te houden. Van der Poel: ,,Toen moest ik in de groep erachter proberen te herstellen voor de finale.’’

Televisie

En die finale wordt er een zoals zelden vertoond in de Amstel Gold Race. De laatste kilometers zijn een ware wielerthriller. Alaphilippe en Fuglsang hopen met z’n tweeën voor de winst te kunnen rijden, maar daarachter hebben Michal Kwiatkowski en Trentin de hoop op de zege ook nog niet opgegeven. Ook Bauke Mollema en Simon Clarke doen nog een ultieme poging om naar de koplopers toe te rijden.

Ik ben ontzettend diep moeten gaan.
Mathieu van der Poel

Nog iets verder achterop, buiten het zicht van de camera’s op een minuut van de koploper, woedt nog een gevecht. Van der Poel is de aanstichter. ,,Ik sprong nog net op tijd weg met een goede groep voor de Bemelerberg. We raapte één voor één renners op, maar ik wist niet dat we nog tot de eersten gingen rijden. Wij renners hebben zelf niks meekregen. Voor ons was het heel hectisch maar op televisie zal het wel beter in beeld gebracht zijn en iets duidelijker geweest zijn. ’’

Pas als Van der Poel de laatste bocht linksom draait, krijgt hij een idee hoe krankzinnig deze wedstrijd zich ontspint. Hij dacht voor een mooie ereplaats te rijden of met een beetje mazzel misschien op het podium te komen. ,,Maar op het moment dat ik de laatste rechte lijn opdraai zie ik ze 100 meter voor me rijden.’’

Van der Poel weigert te pokeren en rijdt in één streep door naar de finish met in zijn kielzog nog acht renners die hopen dat ze hem nog voorbij kunnen gaan. ,,En ik ben op 300 of 400 meter begonnen met sprinten. Om ze proberen te verrassen en voor de overwinning te sprinten. Ik was de enige die het risico durfde te nemen om die sprint te verliezen. En ik word beloond met de overwinning. Dat is het mooiste wat er is. Maar op de streep had ik de energie niet meer om mijn handen in de lucht te steken.’’

Hij weet nog net voor de dranghekken te remmen en Van der Poel zakt in elkaar op het asfalt. Tranen, een lach, gegil. ,,Ik ben ontzettend diep moeten gaan. Ik besef nog niet goed dat ik de wedstrijd gewonnen heb.’’ Zodra hij achter het podium wordt afgevoerd, valt Van der Poel in de armen van zijn moeder Corinne Poulidor, die in 1990 Adrie al de Amstel Gold race zag winnen.

Dit is uniek.
Adrie van der Poel

In de finishstraat heeft vader Adrie de camper opgezocht om de laatste kilometers te bekijken. Maar op de televisie zit twee minuutjes vertraging. Buiten barst al een volksfeest los, maar pa heeft nog niets door. ,,Iemand kwam al naar binnen en zei dat ‘ie had gewonnen. Ik zei: ja, ja, tuurlijk, het zal wel.”

Even later heeft Adrie zijn zoon (‘een mafkees’) inderdaad zien winnen. ,,Dit is uniek. Ik vraag mij wel eens af of wij allemaal beseffen hoe ongebruikelijk dit is. Er staat maar één woord in zijn woordenboek: winnen.”

Een maand geleden in Nokere Koerse, zijn eerste wedstrijd van het voorjaar, viel Van der Poel zo hard dat hij met een ambulance werd afgevoerd. Daarna speldt hij nog tien keer een rugnummer op en vijf keer komt hij winnend over de streep. Hij wint de GP Denain, Dwars door Vlaanderen, Brabantse Pijl en nu, achttien jaar na de laatste Nederlandse winnaar Erik Dekker, de Amstel Gold Race.

Nederland heeft een nieuwe wielerheld.

_{Bekijk hieronder een interview met Michel Cornelisse, de ploegleider van Corendon-Circus}