Columns schrijven over werk is in coronatijd niet altijd gemakkelijk. Soms is het best zoeken naar mogelijke onderwerpen om over te schrijven: deze week de eindeloze Zoom-vergaderingen? Of de uitstervende kantoorlunch? Andere keren wordt een onderwerp je zomaar in de schoot geworpen. Bijvoorbeeld wanneer je leest over de vakbonden, die zich zorgen maken over het toegenomen gebruik van spionagesoftware bij het thuiswerken. Zo’n artikel brengt een ingewikkelde emotionele ervaring teweeg: ik word boos, en tegelijk weet ik dat het met mijn column die week wel snor zit.

Wat wil het geval? Mocht u het gemist hebben: we hebben al een tijdje te maken met een virusuitbraak, waardoor een groot deel van de werkende bevolking thuis moet werken. Niet voor de leuk, mind you, maar om menselijk contact zoveel mogelijk te vermijden. Vervelend voor de werknemer want die loopt tegen allerlei praktische en psychologische uitdagingen aan. Maar vooral héél ingewikkeld voor de manager, want die kan niet meer over de schouders meekijken of er wel hard genoeg gewerkt wordt...

Voor dat laatste zijn er nu technologische oplossingen - laat dat maar aan de achterdochtige manager over. Met zogenaamde monitoringsoftware kan de baas namelijk precies zien of jij staat ingelogd, welke toetsen jij aanslaat, en wat jij verder op je scherm aan het doen bent. En die spiekprogramma’s zijn momenteel razend populair. Uit een enquête van CNV blijkt dat 14 procent van de leden van die vakbond inmiddels te maken heeft met zulke begluur-apps. 

Het zal je maar gebeuren: al een jaar lang werk je vanuit de isolatie van je slaapkamer, zonder de gezelligheid van kantoor maar mét dagelijks een half dozijn videovergaderingen. En dan kan de baas ook nog eens ongezien komen koekeloeren of je je tijd wel productief besteedt.

Mag ik een suggestie doen voor de werkgevers die kennelijk zo met het controlevraagstuk in hun maag zitten? Je zou ook - ik noem maar een dwarsstraat - je mensen gewoon kunnen vertróúwen. Misschien dat ze dan uit zichzelf het nodige werk verrichten. Ik weet het, een hopeloos zweverig jaren 70-idee, maar wie weet wel motiverender dan een baas die op je vingers zit te kijken.

Efficiënt is het ook: in de tijd die je dan niet aan gluren besteedt, kun je als manager ánder werk doen. Checken hoe het met je mensen gaat, bijvoorbeeld. Of vragen of ze nog iets nodig hebben om hun werk goed te kunnen doen. Voor zo’n baas zou ik nou wél willen werken. Zonder controleprogramma, helemaal vanuit mezelf.

Thijs Launspach is psycholoog en stressexpert. Hij schreef hierover de boeken Fokking druk (2018), Werken met millennials (2019) en Werk kan ook uit (2020). 

In deze video vertelt Thijs over burn-outs en over wat je kan doen om ze te voorkomen: