Nooit met pensioen: ‘Als je leven één grote vakantie is, dan heb je nooit meer vakantie’

Toen Lorraine Littaur (71), een van oorsprong New Yorkse uit Amsterdam, onlangs door haar leeftijd gedwongen moest ophouden als topverkoper bij Chanel, begon ze meteen met het opzetten van een onderneming als personal shopper/stylist.

,,Toen ze Karl Lagerfeld vroegen hoeveel jaar hij gewerkt had, antwoordde hij: ‘Geen dag in mijn leven.’ Omdat het zijn passie was. Zo voelt het voor mij ook. Styling, gevoel voor schoonheid en esthetiek zit in mijn dna. Ik kan niet door een straat lopen of naar iets of iemand kijken zonder ideeën te krijgen, van goed, lelijk of dat kan beter. De drive om de wereld mooi te maken is een deel van mij.”

Ze studeerde marketing en business aan de universiteit van New York, kwam naar Nederland en werkte 50 jaar in de modebranche als inkoper, ontwerper en topverkoper bij high end-modehuizen.

Toch is stijl volgens haar niet te koop: ,,Het heeft niets met veel geld te maken, het gaat om een goede combinatie. Ik heb er oog voor. Niets geeft mij meer energie dan mijn kennis in te zetten en iemand te laten zien hoe je er voor ieder budget fantastisch uit kunt zien.”

Haar leeftijd ziet Littaur als pluspunt: ,,In dit werk zijn mijn levenservaring, mensenkennis en het feit dat ik veel van de wereld heb gezien omdat ik er al een tijdje op rondloop, essentieel.”

Of ze er over denkt om ooit helemaal niets te gaan doen, moet ze lachen: ,,Niet werken is geen optie. Ooit heb ik anderhalf jaar gedwongen thuis gezeten. Verschrikkelijk. Ik wil ritme en structuur in mijn dagen. Daar voel ik me goed bij.”

Wat is haar advies voor mensen die zo snel mogelijk met pensioen willen? ,,Als je leven één grote vakantie is, dan heb je nooit meer vakantie.”

Cees Bruggink (70) uit Breda is scheikundig analist: ,,Analisten meten wat voor stoffen bepaalde dingen bevatten, alles van bestrijdingsmiddelen in de sloot tot ingewikkelde moleculen in je lichaam. Een breed veld waar ik een minuscuul stuk van doe: ionenchromatografie, een techniek van eerst stoffen scheiden en dan meten op basis van hun ionen.”

In 1978 werkte Bruggink nog ‘gewoon’ op een laboratorium en dacht: als ik dit blijf doen, heb ik een heel saai leven. ,,Toen kwam een baan beschikbaar in deze techniek, die net was uitgevonden, dus ik kon helemaal meegroeien tot wat het nu is en kan.’’ 

Dat geeft zin aan zijn leven, zegt hij. ,,Met dingen bezig zijn die belangrijk zijn voor de mens, zonder dat ze het in de gaten hebben. Vroeger smaakte ons drinkwater bijvoorbeeld naar chloor. In de jaren 80 kwam men op het idee om water met ozongas te desinfecteren. Maar er kon een kankerverwekkend stofje in het productieproces ontstaan. Dankzij deze techniek kon gemeten worden hoe de verhouding moest worden zodat dit niet gebeurde en wij toch lekker en gedesinfecteerd drinkwater kregen.”

Bruggink geeft les over zijn veld in laboratoria en op scholen. ,,Het is zo’n apart specialisme dat er bijna niet in gedoceerd wordt. Ik wil er zeker van zijn dat deze kennis niet verloren gaat.”

Denkt Bruggink er wel eens aan stoppen? ,,Ik moet er een keer vrede mee hebben, maar ik vind het al moeilijk dat ik door corona maar 10 uur in de week werk. Ik hoop dan ook na de zomer de boel weer op te kunnen pakken en 20 uur in de week aan de slag te kunnen.”

Herman van Voorst (68) in Nieuwleusen werkte dertig jaar in de horeca, eindigde zijn loopbaan als gemeenteambtenaar maar kon tijdens zijn pensioen de rust niet vatten. ,,In de zomer ging het nog wel, dan kon ik lekker fietsen, maar vanaf het najaar vloog ik tegen de muren op.” 

Dus toen de eigenaar van wegrestaurant De Lichtmis hem belde of hij wilde komen werken, greep Herman de kans met beide handen aan. ,,In de horeca heb je altijd reuring en mensen om je heen, dat vind ik heerlijk.”

Gasten kijken soms op van zijn leeftijd. ,,Soms zie je ze kijken, want in de horeca werken meestal jonge mensen. Maar ik merk vooral dat zij juist door mijn leeftijd respect en waardering hebben voor mijn werk.”

Drie dagen per week begint Herman om half zes met koffie, broodjes en uitsmijters maken voor de beroepschauffeurs die op de parkeerplaats overnachten, helemaal alleen. ,,Daarna doe ik de mise en place, zoals we dat in restaurants noemen, voor de collega’s die lunch draaien en ga om elf uur naar huis. In het hoogseizoen werk ik ook ‘s avonds enkele uren.”

Het werk is voor jonge mensen al fysiek best pittig. Heeft Herman geen last van zijn leeftijd? ,,Ik kan het prima aan. Als ik probeer mee te draaien op het tempo van die jonge meiden, merk ik toch dat ik op snelheid heb moeten inleveren. Maar met mijn ervaring werk ik secuurder. Tafel dekken vergeten ze nog wel eens, even netjes een servetje erbij leggen.”

Bekijk hier al onze video’s over werk en carrière: