Eind april hoort niet alleen Bas Bouman dat hij zijn baan in Oosterhout kwijt is, ook zijn vrouw Paula werkzaam bij hetzelfde bedrijf, komt op straat te staan. ,,We zijn er samen naartoe gereden en ze vertelden ons beiden dat er voor ons geen toekomst meer was bij het bedrijf.” Verbijsterd rijden ze daarna terug naar huis. ,,We waren heel erg verdrietig. Als kleine kinderen hebben we aan de keukentafel zitten janken.” Want, benadrukt Bas, het gaat niet alleen om zijn baan. ,,Ik was alles kwijt. Mijn collega’s, het pand waar ik al ruim twintig jaar kwam en verantwoordelijk voor was. Ik was er vijftig tot zestig uur per week mee bezig.’’

2020 belooft juist een heel goed en druk jaar te worden voor Bas die als operationeel projectmanager in de evenementenindustrie de inrichting en aankleding voorbereidt van evenementen, beurzen en meetings. ,,We zouden onder andere iets doen voor het EK voetbal, het Songfestival, Sail Amsterdam, een wereldtop in Den Haag, North Sea Jazz, de aankleding van de Formule 1 in Zandvoort, iets in Scheveningen voor de Olympische spelen.” Alle draaiboeken liggen klaar. In februari neemt de projectmanager alvast zijn zomervakantie op, omdat hij daar de rest van het jaar geen tijd voor heeft.

,,Maar toen we terugkwamen uit Spanje, ging hier langzaam alles op slot.” De eerste weken werkt Bas nog thuis. ,,Daar deden we nog een beetje lacherig over.’’ Steeds meer evenementen verdwijnen van de agenda. Eind april worden alle werknemers opgeroepen op kantoor. ,,Toen vertelden ze dat het niet goed ging en dat er iets moest gebeuren.’’

De dag daarna volgen een-op-een gesprekken en horen hij en zijn vrouw dat ze niet meer hoeven te komen. Net als ongeveer de helft van het personeel. ,,Ik ben wat ouder en heb een bepaald salaris. Andere werkzaamheden die overbleven, kon ik in mijn beleving ook doen, maar daar vonden ze mij te duur voor.” Zijn baas vindt het ook vervelend om Bas te moeten laten gaan. ,,Hij opperde nog dat ik zzp’er kon worden. Dan zou hij mij weer inhuren als er werk was.” Dat ziet hij echter niet zitten. ,,Op mijn leeftijd moet ik er ook voor zorgen dat ik over een jaar of twaalf met pensioen kan. Als zzp’er wordt dat heel lastig. Mijn voorkeur gaat uit naar werken voor een baas.”

De eerste twee maanden krijgt Bas nog doorbetaald en vanaf juli meldt hij zich bij het UWV. ,,Ik vind het verschrikkelijk”, zegt hij. ,,Ik houd van projectmatig werken. Ik leef van het ene project naar het andere.” Zijn overvolle agenda is nu vrijwel leeg. ,,Nu staan er alleen nog bezoekjes in aan de kapper of met de hond naar de dierenarts.” Twee jaar geleden kochten hij en zijn vrouw een huis. Daarin moet nog veel geklust worden. ,,Daar heb ik nu tijd voor.” Ook maakt hij extra lange wandelingen met de hond en gaat hij regelmatig naar de sportschool.

Bouman heeft twee jaar recht op WW. ,,Ik krijg nu geld zonder daar iets voor te hoeven doen. Dat hebben mijn ouders mij niet geleerd en dat vind ik heel erg, maar ik kan er niets aan doen.” Daarom is hij druk aan het solliciteren, maar dat valt hem zwaar. Vooral door zijn leeftijd. ,,Eerst dacht ik: ik ben te oud, ik kom nergens meer aan de bak.” Een coach van het UWV is een stuk positiever. ,,Die zei: ‘je hebt 37 jaar ervaring. Dat moet je juist promoten’.’’

Solliciteren is nogal wennen. ,,Ik heb de afgelopen 37 jaar nooit een cv hoeven te maken. Ik kan beter lullen dan een cv opmaken.” En als hij zijn cv opstuurt, vreest hij dat zijn leeftijd werkgevers afschrikt. Daarnaast ergert Bas zich aan de recruiters die veel bedrijven gebruiken. ,,Ik kreeg een jongen van twintig aan de telefoon, die vertelde dat hij nog maar een dag als recruiter werkte. Hij had mijn cv niet gelezen, maar liet mij weten dat ik niet in het profiel paste. Zo iemand kent het dna van het bedrijf helemaal niet en kan dat niet beoordelen, denk ik dan.”

Vrienden ondersteunen hem en kijken rond naar banen en de jongste zoon van Bas hielp hem bij het maken van een LinkedIn-profiel. ,,Hij vroeg: ‘pa, wat zijn je kwaliteiten?’ Het voelde wel een beetje gek om dat met hem te bespreken, maar ik kan goed organiseren en improviseren en ik ben heel erg klantgericht.’’

Een week na hun ontslag, vindt zijn vrouw weer werk. ,,Op haar eerste werkdag heb ik een fles parfum voor haar gekocht en op de keukentafel neergezet. Ik was zo trots op haar. ‘Jij hebt ballen’ zei ik tegen haar. Je bent 52, pakt een nieuwe kans gewoon beet en gaat ervoor. Dat zij zo snel aan de bak kwam, hielp mij ook.’’ Het betekent wel dat Bas daardoor het huishouden op zich neemt. ,,Ik doe meestal de boodschappen, ook voor mijn moeder, en de was. Dat wil ik niet altijd blijven doen, want ik vind het gewoon niet zo leuk. Er is niets projectmatigs aan. Ik wil gewoon snel weer aan de slag.’’

Dit is de vierde aflevering van een serie over mensen die vanwege Covid-19 hun baan verloren. Hier kun je de andere afleveringen teruglezen. Ben je ook ontslagen om die reden en wil je je verhaal delen? Stuur ons een mailtje. 

Bekijk hier de video's van AD Werkt.