Wie begint zijn motivatiebrief met ‘geachte’? Statistisch gezien steekt nu minstens de helft van de lezers zijn hand op. Wie van deze mensen heeft dit woord het afgelopen jaar gebruikt in een conversatie? Waarschijnlijk niemand.

Het is mijn persoonlijke missie geworden om te zorgen dat deze oubollige opening verdwijnt. Niemand praat zo, dus waarom zou je dan een motivatiebrief op die manier beginnen?

Op LinkedIn heb ik deze discussie al meermaals aangezwengeld en het enige antwoord dat ik krijg, is dat het van respect zou getuigen naar de lezer. Een onbegrijpelijke dooddoener als je het mij vraagt. Vooralsnog is er niemand geweest die mij kan uitleggen waarom beginnen met ‘beste’ van minder respect getuigt. Sterker nog, door te beweren dat geachte van respect getuigt, insinueer je dat beste dat dus niet doet. In dat geval moet ik iedereen die ik de afgelopen tien jaar heb gemaild mijn excuses aanbieden.

Dit diepgewortelde geloof waar vooralsnog geen enkele rationele verklaring voor is heeft wel een sterke correlatie met leeftijd. Het valt mij op dat voornamelijk mensen vanaf een bepaalde leeftijd deze theorie aanhangen. Welke leeftijd dat is, durf ik niet te zeggen, en het leek mij niet gepast daar naar te vragen, aangezien ze kennelijk al gechoqueerd zijn door het woordje beste.

Hetzelfde geldt voor tutoyeren. Dat is onlosmakelijk verbonden met je aanhef, want open je met geachte, dan kun je onmogelijk verderop in je brief doen alsof je samen geknikkerd hebt. Dus het kiezen van de juiste aanhef bepaalt de toon van je hele brief.

Als het aan mij ligt, schrijft iedereen een brief zoals hij of zij in de reguliere professionele omgeving communiceert: vrijwel altijd met een moderne aanhef, gevolgd door je en jij. Op deze manier leest een brief persoonlijker en geloofwaardiger. Bij dat formele taalgebruik heb je toch het idee dat iemand een format van internet heeft geplukt, maar per ongeluk een dagvaarding van de rechtbank heeft gebruikt.

Een veelgehoord bezwaar om niet gelijk te tutoyeren, is dat men de ontvanger nog niet eerder heeft gesproken. Dit gevoel begrijp ik, maar daarom moet je dus vooraf bellen met de contactpersoon van de vacature. Zodra je iemand gesproken hebt, kun je je brief ook veel beter richten.

Herinner je je nog dat je vroeger in de klas niet aan het opletten was en de meester ineens je naam riep? Dat schrikeffect werkt nog steeds. Als ik tientallen brieven door moet spitten en ik lees ‘beste Jesse’, dan trigger je mijn aandacht. Bij ‘geachte meneer Geul’ ben ik bang dat ik per ongeluk de post van mijn opa heb geopend.

Ik vind het ouderwets taalgebruik. Een traditionele manier van communiceren die zijn bestaansrecht alleen nog ontleent aan het feit dat mensen bang zijn ervan af te stappen. Ik ben er dan ook van overtuigd dat dit een generatiekloof is en daarmee op zijn retour. De vraag die jij jezelf moet stellen, is aan welke kant van de evolutie jij wil staan.

 Bekijk hier ook alle tips van sollicitatie-expert Mourad voor een geslaagde banenjacht: