Wat doe je precies?
,,Veulentjes die heel ziek zijn kunnen bij ons in de kliniek terecht voor intensieve behandeling. In het veulenseizoen draaien we met de veulenbrigade - 15 studenten diergeneeskunde onder leiding van gespecialiseerde dierenartsen - ploegendiensten zodat er 24/7 iemand bij het veulentje is om het in de gaten te houden en medische zorg te geven.’’

Hoe ben je in dit werk terechtgekomen?
,,Het is een tijdelijke functie voor studenten diergeneeskunde. De Universiteitskliniek is de enige faciliteit in Nederland die dit soort intensieve zorg biedt voor veulens. De meeste veulens worden jaarlijks geboren tussen maart en juni, dus dan zijn er ook de meeste patiënten. Vorig jaar was ik voor het eerst veulenbrigadier. Ik zag een oproep dat ze mensen zochten voor dit werk en meldde me meteen aan.’’

Wat houdt een werkdag voor jou in?
,,Mijn studie loopt gewoon door, maar daarnaast draai ik meestal zo’n twee diensten per week. We hebben ochtend-, avond- en nachtdiensten. Daarnaast is er een 24-uursoproepdienst: dan word je opgeroepen om te helpen als er een nieuwe patiënt is. Bij een gewone dienst zit je acht uur lang bij het veulen om het te verzorgen en te monitoren. We geven het veulen te drinken als het dat niet zelf kan, geven medicijnen en wisselen infusen. We doen daarnaast om de twee uur klinisch onderzoek.’’

Zit je dan bij het veulen in het stro?
,,We hebben speciale intensive care-karren waar het dier ingelegd wordt, een soort couveuse voor veulens. Op kussens zitten wij er dan bij. De moeder van het veulen is ook in de kliniek, de intensive care-kar wordt bij haar stal gezet. Zo kan ze het veulen nog steeds zien en ruiken. Als ze namelijk te lang van elkaar gescheiden zouden zijn kan de moeder haar kind verstoten. De dieren die bij ons komen zijn zo kwetsbaar dat hun conditie razendsnel achteruit kan gaan. We kunnen ze daarom geen moment uit het oog verliezen. Ook tijdens een nachtdienst moet je de hele tijd alert blijven. Als ik naar het toilet moet, moet ik eerst iemand inseinen voor ik weg kan.’’ 

Behoorlijk pittig werk voor een vrijwillige functie.
,,Ja, het is best intens, maar ook erg mooi om te doen. Als wij het niet vrijwillig zouden doen, zou het voor eigenaren ook niet meer te betalen zijn en kunnen de veulentjes niet op deze manier geholpen worden. En ik krijg er zelf ook heel veel voor terug. Ik wil me graag specialiseren tot dierenarts voor paarden, dus dit sluit daar perfect bij aan. Ter voorbereiding op het werk krijgen we aanvullende lessen van de betrokken dierenartsen over veulens en waar je vanuit medisch oogpunt op moeten letten, en je bouwt ontzettend veel praktijkervaring op met zulke jonge dieren. Daar heb ik in mijn latere carrière alleen maar profijt van.’’

Wat vind je het leukst aan je werk?
,,De voldoening die het geeft als een veulentje weer aan de beterende hand raakt. Soms komen ze binnen en kunnen ze niet eens rechtop zitten omdat ze zo ziek zijn. Als zo’n dier opknapt en bijvoorbeeld weer zelf kan drinken bij de moeder, is dat alle moeite meer dan waard.’’

Het zal niet altijd goed aflopen...
,,Dat klopt helaas. We doen er met elkaar alles aan om een veulen er weer bovenop te helpen, maar ze zijn er nu eenmaal slecht aan toe als ze hierheen moeten komen. Het maakt het aan de andere kant nog mooier als een veulentje wel weer beter wordt en daarna naar huis mag. Soms sturen eigenaren later nog filmpjes van het veulen en hoe het er thuis mee gaat. Zien dat zo’n dier weer gezond door de wei galoppeert is de beste beloning voor het werk.’’

Bekijk hier al onze video’s over werk en carrière: