Ruim tien jaar werkte de 38-jarige Abdellaziz Akhath in de jeugdgevangenis in Lelystad, als pedagogisch medewerker op een afdeling met daar de zwaarste jeugdcriminelen. De crème de la crème van Nederland. “Ik was de groepsleider en deed activiteiten met ze, zoals koken en sporten. Ik was het aanspreekpunt van de afdeling en we werken aan doelen om ze klaar te maken voor hun vrijlating.”

Toch hield Aziz, zoals ze hem binnen ‘de muren’ noemen, het na tien jaar voor gezien. Hij vond de organisatie te weinig meebewegen. “Ik kwam met heel veel ideeën voor nazorg, omdat ik de jongens na hun vrijlating weer zie afglijden. Ze vinden het in de gevangenis wel oké, werden daar agressiever en kwamen maar terug. De ‘echte’ wereld is te moeilijk voor ze zonder goede nazorg”, vertelt hij.

Hij kwam met veel ideeën, maar er werd niks mee gedaan. “Ik stelde voor een buddyprogramma op te zetten. Je zoekt een ‘buddy’ voor deze jongens, die ze aan de hand meenemen. Zodat ze niet in het diepe vallen. Er werd niks mee gedaan, dus ben ik na tien jaar gestopt om dit programma zelf, op social media, te starten.”

Aziz bouwt met veel jongens binnen de jeugdgevangenis een goede band op. Ze kunnen hem altijd bereiken als ze hem nodig hebben. Dag en nacht. Een van deze jongens is Mo (25). Hij zat bijna tien jaar vast voor verschillende delicten, zoals zware mishandeling, straatroof en inbraak. “Ik heb bijna mijn hele jeugd, van mijn 12e tot 22e, vastgezeten”, vertelt hij.

“Ik was twaalf jaar en m’n omgeving heeft mij niet goed gedaan. Ik zocht hulp, maar kreeg het niet. Toen ben ik geld op een andere manier gaan ‘zoeken’. Het begon met straatroven en mishandeling en deed dat met vrienden van school. Op mijn twaalfde zat ik al vier maanden vast. Ik ben er helemaal niet trots op en vind het achteraf heel erg wat ik mijn familie en vooral die mensen zelf heb aangedaan.”

In de gevangenis voelde het vertrouwd voor Mo. Wanneer hij weer op vrij voeten kwam, viel hij een groot gat. “Er was totaal geen nazorg”, vertelt hij. “Ze doen helemaal niks. Je moet alles op eigen kracht doen. Het was moeilijk en had gelukkig een beetje hulp van mijn vrouw. Maar, ik moest zelf de gemeente bellen, zelf een uitkering aanvragen en een huis zoeken. Dit duurt allemaal zo lang, dat je uit gemak bijna weer het verkeerde pad op gaat.”

En zo nam Mo, helemaal zelf, na twee jaar op vrije voeten te zijn contact op met Aziz. “In de gevangenis kon ik altijd goed praten met Aziz. Hij luisterde wél naar mij. Toen ik vastliep met het vinden van werk, besloot ik hem weer eens te appen. Ik wist van het buddyproject op social media en was ten einde raad. Misschien kon hij helpen.”

En of hij dat kan. Met zijn organisatie buddycoach heeft Aziz een landelijk online netwerk opgebouwd met hulpverleners die ex-jeugdgevangen willen en kunnen ondersteunen na hun vrijlating. “We helpen ze met alles: gemeente, een huis vinden, dingen aanvragen, maar we zijn vooral een luisterend oor. Dag en nacht.”

Aziz bereikt de jongens via social media. Ze zijn actief op Snapchat, Instagram en Facebook, waar ze succesverhalen van andere oud-gevangenen delen om te inspireren. “We hebben bijvoorbeeld ooit een jongen geholpen die nu een contract heeft getekend bij Italiaanse topclub Napoli. Dat delen we dan, zodat zij ook zien dat alles mogelijk is.”

Inmiddels heeft zijn organisatie al tientallen jongeren geholpen en het einde is nog niet in zicht. Dagelijks krijgt hij aanmeldingen van bezorgde ouders of jongeren voor begeleiding. Net zoals dat hij een appje kreeg van Mo. “Hij zocht werk en kwam maar niet aan de bak. Ik heb toen een verzoek op LinkedIn geplaatst, hopend dat mijn netwerk wat kon betekenen.”

De reacties onder de post zijn overweldigend. Binnen een paar dagen hebben ruim 300.000 mensen het gezien en heeft Aziz tientallen aanbiedingen voor Mo ontvangen. Van fabriekswerk tot taxibestuurder. “Dat laatste vond ik wel grappig, want Mo heeft helemaal geen rijbewijs”, grapt Aziz.

En Mo? Die kan het allemaal nog niet helemaal geloven. “In een paar dagen tijd heeft Aziz meer voor mij betekend dan ik in twee jaar tijd zelf heb kunnen fixen. Ik kreeg nooit reactie op mijn sollicitaties en nu heb ik ze voor het uitkiezen. Voor nu ben ik blij met alles, maar als ultiem doel heb ik om de zorg in te gaan. “Ik hou van zorgen voor mensen. Dat kan nu niet omdat ik geen VOG heb, maar wie weet in de toekomst.”

Veel gevangenen hebben niet zoveel geluk als Mo. Het is een droom voor Aziz om iedereen te helpen, maar dat kan nog niet. Er moet structureel iets veranderen, vinden de twee. “Ze worden na vrijlating gewoon terug gebracht naar de oude -slechte- omgeving. Ondersteun ze, geef hulp en laat ze opnieuw kunnen starten. We moeten dit met elkaar doen.”

Bekijk hier al onze video’s over werk en carrière: