25 jaar na het faillissement staat DAF er heel anders voor

Op die gitzwarte zaterdag 27 februari 1993 wachten 5.000 medewerkers van DAF in Eindhoven met angst en beven op de postbode. Mogen ze na het faillissement blijven of niet?

Bij Rinus van den Boomen kleppert de brievenbus in Eindhoven tussen kwart voor 9 en 9, vertelt hij tegen het Eindhovens Dagblad. Hij weet het nog 'als de dag van gisteren'. ,,Om half 9 was ik al door collega’s gebeld: heb je post gehad? Iedereen kreeg een ontslagbrief. Op A4-formaat. In een grote envelop. Als daar ook een kartonnen kaartje met een tijdelijk passeerbewijs voor de poort in zat dan mocht je maandag terugkomen. Mijn vrouw ging de post halen, niet ik. Ze sneed de envelop netjes open, pakte de brief en ging die lezen. Ik schudde met de envelop: er kwam niets uit. Ik keek nog eens goed. Helemaal onderin zat het kaartje, vastgeklemd in een hoek. Ik kon terugkomen. Ik heb er wel een stuk taart op gepakt."

Rinus van den Boomen is nu 58 jaar oud en ziet hoe DAF floreert, 25 jaar na het faillissement. Het contrast is groot. Productierecords worden gebroken. DAF zoekt naarstig naar 350 extra medewerkers om de productielijn nog harder te kunnen laten lopen. De orders vliegen het bedrijf om de oren. Rinus van den Boomen merkt het ook in zijn baan op de kwaliteitsdienst. Als ervaren medewerker bewaakt hij de kwaliteit van het werk van vier teams die leidingen en bedradingen in de vrachtwagens monteren. Vraagbaak voor collega's is Van den Boomen ook, vooral op technisch vlak. Gewapend met zaklampje, balpen en notitievellen loopt hij door de fabriek.

Wat DAF ook heeft geleerd, is dat het een truck pas moet bouwen als de order daarvoor binnen is. Begin 1993 staat het bedrijfsterrein in Eindhoven vol met nieuwe vrachtwagens, wachtend op een klant. Maar omdat op voorraad produceren de gewoonte is, heeft Van den Boomen niet het idee dat een faillissement op komst is. ,,Het was allemaal wat minder, dat wel. We moesten op de kleintjes letten. En er gingen verhalen en geruchten over een fusie of overname, maar je wist niet wat daarvan waar was.”

Als duidelijk is dat het mis is en een massaontslag zal volgen, trekken duizenden DAF'ers in een protestmars naar het Stadhuisplein. ,,Het plein stond vol. De impact in Eindhoven was groot. Dat zo’n grote fabriek zo diep in de put kon raken… Het was niet te bevatten.”

De ontslagbrief heeft hij ondanks een zoektocht op zolder niet meer kunnen vinden. De zaterdag waarop die in de bus viel, staat toch wel in het geheugen gegrift. De maandag daarop ook. ,,Hele afdelingen waren leeg. Op mijn afdeling van vier man bleven we met z’n tweeën over.”

Vijftien jaar al werkt hij dan bij DAF. Op zijn 18de rijdt hij samen met zijn vader op de fiets naar het bedrijf om er te solliciteren. ‘Heel erg’ zou hij het hebben gevonden als hij weg had gemoeten. ,,DAF was al een onderdeel van me geworden.”

Rinus van den Boomen heeft er nu 40 jaar op zitten. Hij hoopt bij DAF zijn pensioen te halen. Hij is vol vertrouwen. Bij economische tegenwind zal DAF niet omvallen, zo bleek tijdens de crisisjaren na 2008. ,,Klanten blijven geloven in ons product. We maken een klasse auto."

Lees de beste artikelen op het gebied van werk en carrière via onze wekelijkse nieuwsbrief!