Als Patrick van Sambeek naar de kleuterschool liep, kon hij het in de Schoolstraat dikwijls niet laten om even door het sleutelgat te gluren om een glimp op te vangen van het voor hem zo mysterieuze pand dat bijna 100 meter verderop lag. Op een dag was het gaatje dichtgestopt, toen hielpen zijn vriendjes hem om over de muur te blieken. Totdat huiseigenaar Max Lips ook daar een obstakel liet opwerpen: die hield kennelijk niet van pottenkijkers.

Hoe zou het er binnen uitzien? Patrick heeft zich dat altijd afgevraagd. Tot 2018. Toen nam hij samen met zijn vrouw Monique een kijkje in het oudste huis van Drunen (zie kader). Zeker niet alleen uit nieuwsgierigheid: het pand, waarin advocaat Frank Vermeeren woont, staat te koop. Een buitenkansje? Ja, toch komt het niet tot een bod. ,,We waren zelf een bedrijfsverzamelgebouw aan het bouwen”, zegt de 52-jarige ondernemer uit Drunen. ,,Kwam er financieel toch te veel op ons bordje, want aan het huis moest erg veel gebeuren om het aan te passen aan deze tijd.”

Anderhalf jaar gaan voorbij. Nog altijd is het fraaie pand aan de Grotestraat niet verkocht. Weer maken ze een afspraak met de makelaar. ,,We hadden kunnen sparen”, zegt Monique (47). ,,Volgens de begroting zou het moeten kunnen.” 

Er worden zaken gedaan. Maar, zo blijkt achteraf, cijfers zeggen lang niet alles als je begint met ontmantelen om het daarna helemaal naar je zin in te richten. Patrick: ,,We hebben twee keer zo veel moeten afbreken dan gedacht. Mede daardoor pakte de verbouwing dubbel zo duur uit.”

Wat het echtpaar en hun drie dochters ervoor terug hebben gekregen is een plaatje. Het huis bestond vooral uit verschillende compartimenten met een aparte keuken en een aparte living, verbonden door een wat non-descript tussenstuk. Nu is het omgevormd tot een organisch geheel. 

Patrick: ,,Het huis moest een eigentijdse touch krijgen, waarin de klassieke elementen een rol zouden spelen, zoals de twee schouwen en de eikenhouten balken. Samen met de interieurarchitect was het een zoektocht om dat op elkaar af te stemmen, zodat alles in balans bleef.” 

Het fundament is belegd met zwart Italiaans porcelano, muren zijn sepia-achtig gekleurd. Een modern bankstel en een eettafel zoals je die in een refter van een klooster tegenkomt, lijken elkaars tegenpolen. Uiteindelijk vullen ze elkaar aan.

De keuken is het hart van het huis. Ook hier: strak is de norm, het kookeiland het middelpunt. Genieten in het kwadraat van je ontbijt, lunch of avondeten, want met uitzicht op de ongeveer 3500 vierkante meter tuin. De stilte overheerst: van de reuring op de Grotestraat krijg je niets mee. 

Opvallend is dat de entree van de villa nagenoeg intact is gebleven. De bruin-witte tegels liggen er nog steeds. Monique: ,,Dit gedeelte, vooral de trap, is heel klassiek. Dat moet je zo laten.”

Behalve het huis zijn er meer opstallen. Zo heeft Lips er een atoomkelder laten bouwen. Vermeeren maakte er een archief van, het echtpaar heeft er nog geen bestemming voor. Het pand ernaast was een kantoor, daarvan wordt de dakkapel opgeknapt. Achter in de tuin ligt een zwembad. Ook dat krijgt, samen met de tuinhuisjes, een eigentijdse invulling. Tot slot zal de wildgroei in de tuin worden aangepakt. 

De voortuin is al klaar, het schilderwerk maakt van het oudste pand van Drunen een blikvanger. Patrick: ,,Drunenaren vinden het prachtig dat het stijlicoon met veel flair is verbouwd. Zo heeft onze schilder nog nooit zo veel mensen zien stoppen om het eens even goed te bekijken.”