Mooie herinneringen aan het ‘Rijke Roomse leven’

Als kind is ons het katholieke geloof met de paplepel ingegoten. De pastoor of kapelaan kwam in hoogst- eigen persoon elke week godsdienstles geven op school, waarna we, bij het goed afleggen van het godsdienstexamen, een heus godsdienstdiploma kregen. We waren er apetrots op.

Elke dag, nog voordat ik naar school ging, had ik al braaf een mis bijgewoond in de Heuvelse kerk, en dat werd de hele lagere school zo volgehouden. Op zesjarige leeftijd deden we onze communie. Een plechtige dag. Interessant was het moment waarbij we de eerste hostie kregen, knielend voor het altaar en met onze handen onder een wit kanten kleed, de tong uitstekend waardoor er de hostie op gelegd kon worden. Vooral niet met je tanden eraan komen. Een Hemelse ervaring was het, je hoorde er nu bij.

Het cadeau van de ouders bestond meestal uit een kerkboek, en als je geluk had dan was het een missaal, zo een met een rood lintje ertussen, zodat je precies wist waar je gebleven was. Vol trots liep je dan met dat boekwerk over straat, zodat iedereen kon zien dat jij ‘erbij hoorde’ en je echte eigen missaal had.

Van opa en oma kreeg je een rozenkrans. Wat waren we daar blij mee, je kon je geluk niet op. Het zat in een mooi leren foudraal, een klein zakje met een drukker erop, en waar het kleinood ongeschonden in bewaard kon blijven.

Ooms en tantes deden ook hun best om een toepasselijk cadeau te vinden. Een kruisje voor aan de muur op je slaapkamer, ook al weer zo’n hebbedingetje. Maar niet te vergeten het scapulier. Een soort relikwie, dat je aan een koordje om je hals droeg.

Dan was er nog het wijwaterbakje. Voor zover ik me herinner deed dat alleen maar dienst als sier voor de slaapkamer, want bij ons zat er nooit (gewijd) water in.

Elke maand gingen we met de hele klas naar de biechtstoel in de kerk, want de zonden moesten je worden vergeven. Maar wat deed een kind nu voor kwaad? Altijd weer was het een nerveuze aangelegenheid om in dat donkere hokje tegen de pastoor, die achter een luikje van gaas zat, je ‘zonden’ te moeten vertellen. Maar na een paar weesgegroetjes was alles je vergeven en gingen we weer opgelucht naar huis.

Er werd geen zondag overgeslagen om naar de Heilige Mis te gaan en vooral de communie te ontvangen. Nuchter moest je daarvoor zijn. Je durfde nog geen broodkruimeltje in te slikken! We zouden het niet in ons hoofd hebben gehaald om dat een keer over te slaan. Mijn moeder vroeg zelfs altijd welke kleur kazuifel de pastoor aan had, of waar de preek over ging, zodat ze zeker wist dat we de kerk niet voorbij waren gelopen.

Omdat mijn vader solist was op het Heuvels Koor was er een sterke binding met de katholieke kerk op de Heuvel. Elke zondagmiddag moest hij Het Lof zingen en dan vond pa het fijn als er iemand meeging. Zodoende zaten mijn zus en ik zowat elke zondagmiddag in de kerk te wachten tot het was afgelopen.

Als de litanie werd gebeden: Heilige Maria, bid voor ons, dat gedoe, en waarbij je met duim en wijsvinger op je borst moest kloppen, dan zeiden wij in plaats van ‘bid voor ons’, ‘friet voor ons’. Want we wisten dat, als we stil en rustig waren geweest, we dan een frietje kregen bij Granucci op het Piusplein.

Een hoogtepunt voor mij als kind was wel het feit dat ik, samen met mijn vader, de toren van de kerk mocht beklimmen, alsof ik in het Heilige der Heiligen kwam. Op de terugweg een kijkje nemen op het koor waar ook dat immense orgel stond en waar de leden van het mannenkoor hun gezang door de kerk lieten klinken.

Het was euforisch en met al deze herinneringen ben ik weer even terug in het verleden. Dit alles werd ook wel het ‘Rijke Roomse Leven’ genoemd en dat is een waarheid als een koe. Het was pracht en praal, en dat is nog steeds terug te vinden in het erfgoed.