Samen speuren naar de uil in de Duinen: ‘Aparte vogel, je moet 'm echt zoeken’

Midden in het bos houdt gids Rien van Bijsterveldt ineens stil. Hij houdt zijn hand in de lucht ten teken dat de hele groep stil moet zijn. Iedereen houdt zijn adem in: is de bosuil te horen? Het blijkt loos alarm. ,,Jammer”, zegt Van Bijsterveldt. Toch is er in deze periode een grote kans dat de roep van een bosuil te horen is. ,,Het is nu broedtijd, dus ze waarschuwen elkaar bij gevaar.”

Van Bijsterveldt is een uurtje daarvoor zijn praatje begonnen met een waarschuwing: ,,Er zitten uilen in dit gebied, maar of we ze horen of zien is afwachten. Ze laten zich immers niet sturen.” Ondanks deze waarschuwing haakt niemand af. 

Rudi en Kim Tan zijn er vanuit Uithoorn wel speciaal voor gekomen. ,,Sinds corona zijn we begonnen met vogels spotten en trekken we er vaak op uit naar verschillende natuurgebieden. Veel vogels zie je dan eenvoudig: als je op een bankje zit, komen ze over vliegen. Met uilen is dat anders. Dat zijn nachtdieren en laten zich niet zo makkelijk zien.” 

Thessa Kniest uit Ede hoopt dat de gids de uilen weet te vinden: ,,Het is een aparte vogel die je echt moet zoeken.” Van Bijsterveldt heeft wel een tip: braakballen. ,,Als je die ziet liggen, ben je in de buurt van een uil.” 

In een steeds donker worden bos valt dat niet mee, dus het blijft bij nieuwsgierig naar boven kijken in de hoop uilen te zien. Guido Hegger uit Arnhem komt niet specifiek voor de vogel. De wandeling is een kado voor zijn verjaardag, net als de verrekijker om zijn nek. ,,Natuurlijk hoop ik een uil te zien, maar ik geniet ook van de wandeling. Hoe vaak loop je nu bij maanlicht door een donker bos? Ik vind het wel mysterieus.” 

Arno Verhoeven is met Ceriel Thissen meegekomen. De vrienden komen uit Waalwijk. ,,Ik kom eigenlijk alleen hier op de mountainbike en met een familiewandeling. Maar Ceriel vroeg me mee en het leek me wel bijzonder, zo ‘s avonds.” Thissen heeft al vaker meegedaan aan nachtwandelingen. ,,Nou ja, nacht. Echt donker wordt het eigenlijk nooit. Dat is jammer, want in het donker ervaar je de natuur wel anders.” Voordat de groep de grote zandvlakte op loopt, houdt Van Bijsterveldt weer halt. Hij vertelt allerlei weetjes over prullenbakken, het stuifzand en het ontstaan daarvan. 

De groep geniet vooral van de bijzondere aanblik van het witte zand in het maanlicht. Na een kleine twee uur later weer bij het vertrekpunt. Geen uil gezien of gehoord. Toch is niemand teleurgesteld: ,,Natuurlijk hoopte ik op het zien van de uil, maar een boswandeling bij maanlicht blijft evengoed een aparte ervaring.”