Introweek in Tilburg als decor voor boek: ‘Ontluikende liefde onder een regen van meters bier’

Omdat de Amsterdamse Kit ver weg van haar vorige vriendje wil zijn, kiest ze voor een studie in Tilburg. Ze gaat naar de Introweek en ontmoet daar voorzitter Tim, die ook net een verbroken relatie achter de rug heeft met Laura, die eveneens in de organisatie zit en intussen iets heeft met Dennis, tot grote irritatie van Tim. Kit en Tom besluiten om een relatie in scène te zetten om Laura jaloers te maken. De vraag is natuurlijk of het bij een toneelstukje blijft.

De introweek is uiteraard gebaseerd op de Tilburgse TOP-week. Ook andere fenomenen uit het Tilburgse studentenleven komen voorbij, zoals prominente studentenverenigingen als Olof en Plato.

,,Er spelen ook twee ‘Plato-trutjes mee’, die er steeds op hameren dat ze diversiteit in hun kernwaarden hebben staan. Een vriendin van Kit, die Surinaams en biseksueel is, ergert zich daaraan. Ze vraagt zich af: ‘Waaruit bestaat je vereniging dan? Je hoeft zoiets niet extra te benoemen.’ Ik probeer altijd wel diversiteit in mijn werk te stoppen. In mijn verhalen is altijd ruimte voor meer culturen, meer geaardheden.” Introweek is echter vooral een coming of age-verhaal: ,,De onderliggende thema’s zijn volwassen worden en op eigen benen staan.” Introweek  is niet speciaal een boek voor Tilburgse studenten, maar vooral voor jongeren. 

Janssen leidt als auteur een dubbelleven, zo niet meer dan twee levens. In september worden, als corona het toelaat uiteraard, op het Witte Kasteel enige toneelstukken van haar hand opgevoerd over de legendarische, Bokkenrijders-achtige roversbende De Witte Veer (die vooral rondhing in Kaatsheuvel en Waspik). Van De Witte Veer komt diezelfde maand ook nog een toeristische fietsroute.

En dan is er nog haar alter-ego Oli Veyn. Onder deze naam publiceert Janssen de fantasy-serie De Poortwachters, die in Nederland een bescheiden cultstatus heeft. Ze pitchte al eens een idee voor een verfilming bij een Amerikaanse filmproducer, maar daar bleef het vooralsnog bij. Op een Amerikaans schrijversplatform met 70 miljoen lezers won Janssen voor een verhaal een Watty Award. ,,In Amerika is dat een begrip”. 

Amerikaanse uitgevers hadden belangstelling voor De Poortwachters, maar corona zat in de weg. Ierse uitgevers hebben dan weer belangstelling voor een historische roman die zich in Dublin afspeelt, maar daar loopt Janssen vast in een mechanisme: ,,Een vertaler is duur. Je kunt in Nederland pas subsidie daarvoor krijgen als je een uitgeefcontract hebt, maar je krijgt pas een uitgeefcontract als je manuscript volledig vertaald is.” Inmiddels werkt ze met een Ierse vertaler aan drie proefhoofdstukken.

Naast haar internationale aspiraties is ook de veelzijdigheid kenmerkend voor Janssen. ,,Als je je niet beperkt tot één genre weet het publiek niet hoe of wat. Maar ik schrijf altijd twee boeken tegelijk. Fantasy en historie zijn altijd erg intensief en vergen veel research. Dan is feelgood, zoals Introweek, een fijne afwisseling. Daar staan meer relaties tussen mensen centraal. Maar als je verhalen vertelt en vertellen is je passie, maakt het niet uit in welk genre je schrijft. Ik heb altijd meer verhalen dan tijd.”