Flaneer over tegels met poëtische regels

Ellen Warmond schreef ooit: Poëzie is een steen / die een steen ontmoet / en moet slikken van ontroering. Het begin van een kort gedicht. Dat past op een stoeptegel. Misschien heb je het wel eens gezien. Jarenlang lag het bij de Schouwburg. Samen met negentien andere tegelgedichten. Onder meer van Hugo Claus en Marijke Boon, Cees Buddingh’ en Paul van Ostaijen. En Jules Deelder: alles blijft / alles gaat voorbij / alles blijft voorbijgaan. De poëzie lag op straat. Lag. Verleden tijd. Want ook dit is van voorbijgaande aard gebleken. De tegels passen niet in het ontwerp van het nieuwe Stadsforum. En dus lijden ze een slapend bestaan.