Deze spelcomputers en games werden gigantische flops

Met de steeds groeiende populariteit lijkt het alsof Sony, Microsoft, Nintendo en andere gamebedrijven alleen maar successen boeken. Niets is minder waar. Er zijn genoeg games en spelcomputers die met veel bombarie werden aangekondigd, maar die in de praktijk hun beloftes niet waar konden maken of vol met fouten zaten. Wij zetten de belangrijkste epic fails voor je op een rij.

In 1982 gaf Atari aan programmeur Howard Scott Warshaw de opdracht een game rond de populaire film van Steven Spielberg te maken. Warshaw moest het spel binnen vijf weken al opleveren in ruil voor 200.000 dollar. 

Het resultaat was een schandalig slecht, onspeelbaar, uitgekleed spel dat enorm flopte. Miljoenen exemplaren werden niet verkocht en honderdduizenden werden door boze klanten teruggestuurd naar de winkels. Dit luidde tevens de beruchte crash van de gamemarkt rond de jaren 80 in: de markt was rond die tijd verzadigd met slechte spellen en E.T. was de spreekwoordelijke druppel.

Er was een tijd dat 3D-televisies een heuse rage waren en natuurlijk sprong ook de game-industrie op de hypetrein. Door de hoge instapkosten en de extra instellingen die nodig waren om 3D-televisies te laten samenwerken met consoles, werd het gebruik van de techniek echter van korte duur. Bovendien was de meerwaarde ervan beperkt en veel mensen werden er zelfs misselijk van. 

Nintendo pakte in 2011 de zaken slimmer aan met een zakspelcomputer met een stereoscopisch 3D-scherm dat geen brilletje nodig had. Twee jaar later kondigde het bedrijf de 2DS aan, zonder die gehypete 3D-functie. En hoewel de eerste 3DS-spellen speciaal gebruik maakten van de 3D-functionaliteit, werd het uiteindelijk een bijkomstigheid.

Waar de Nintendo Wii een van de snelst verkopende videogameconsoles aller tijden is, werd opvolger Wii U een grote flop. Ter vergelijking: de Wii ging 100 miljoen keer over de toonbank, de Wii U verkocht slechts 13 miljoen stuks. 

De Wii U was Nintendo’s eerste console met HD-graphics en maakte gebruik van een unieke tablet die gamers de mogelijkheid gaf om thuis te spelen zonder een tv. Maar die tablet moest wel altijd in de buurt van de console blijven. De naamgeving was ook verwarrend: velen dachten dat het een upgrade was van de Wii in plaats van een compleet nieuwe spelcomputer. 

Het schietspel Duke Nukem Forever werd al in 1997 aangekondigd, vlak na het grote succes van Duke Nukem 3D in 1996. De ontwikkelstudio kwam daarna in een ware ontwikkelingshel terecht, waarbij de ontwikkeling steeds weer van voren af aan werd gestart.

Tegen 2009 was de game nog steeds niet af en hadden de twee hoofdontwikkelaars 20 miljoen dollar van hun eigen geld in het spel gestoken. Ze klopten aan bij uitgever Take-Two om voor 6 miljoen dollar het spel af te maken. Take-Two weigerde, omdat uitgever 3D Realms in 2007 al 2,5 miljoen dollar had voorgeschoten.

3D Realms kon niet meer verder werken, alle werknemers werden ontslagen, en Take-Two klaagde de oprichters aan voor contractbreuk wegens het niet afleveren van de game. 3D Realms beschuldigde Take-Two op zijn beurt van het willen stelen van de rechten van Duke Nukem. 

De studio Gearbox Software kocht de rechten op en maakte het spel af. Duke Nukem Forever verscheen uiteindelijk in juni 2011, na 15 moeizame jaren. De game viel enorm tegen. Het was in veel opzichten achterhaald en verkocht maar de helft van wat Take-Two had gehoopt.

De Ouya was een op Android gebaseerde videogameconsole die 8,5 miljoen dollar wist op te halen via crowdfunding, maar uiteindelijk heel snel van het podium verdween na een weinige bijzondere verkoopstart in 2013. 

De miniconsole was met 99 dollar veel goedkoper dan de PlayStation 4 en Xbox One, die in datzelfde jaar verschenen. Het ontbrak echter aan leuke en goede games die nodig waren om spelers aan zich te binden. Honderden middelmatige Android-titels zorgden dat mensen al snel hun interesse in het apparaat verloren. De Ouya werd in 2015 uit de productie genomen en de officiële online winkel ging later ook offline, waardoor de overgebleven apparaten onbruikbaar werden.

De Dreamcast verscheen vóór de PlayStation 2 en de eerste Xbox en was uitgerust met een modem waarmee je kon inbellen via de telefoonlijn om online te gamen. Toen de spelcomputers van Microsoft en Sony zich kort daarop aandienden, kreeg de Dreamcast het snel zwaar. 

Sega koos er ook voor om een eigen GD-ROM-disc te gebruiken in plaats van dvd's, die de PlayStation 2 en Xbox wel ondersteunden. De GD-ROM kon slechts 1 gigabyte aan gegevens bevatten, vergeleken met 4 gigabyte op een dvd. Sega slaagde er ook niet in om deals te sluiten met grote gamemakers, waardoor bijvoorbeeld grote titels zoals FIFA ontbraken.

Het tegenvallende succes van de Dreamcast zorgde ervoor dat Sega voorgoed uit de markt van spelcomputers stapte. Het bedrijf maakt nog wel games, die op spelcomputers van bijvoorbeeld zijn voormalige concurrent Nintendo verschijnen.

Inmiddels zijn smartphonegames hartstikke normaal, maar dat was nog niet het geval toen Nokia zijn telefoonspelcomputer NGage uitbracht. De verwachtingen waren hoog, maar uiteindelijk werd het een grote teleurstelling.

Het apparaat was groot en log, hij bestuurde onhandig en de games zagen er lelijk uit. Je moest spellen laden door de simkaart van de telefoon te verwisselen. Dat betekende: de NGage uitzetten, de achterkant verwijderen, de batterij eruit halen, een kaartje verwisselen, en dan het toestel opnieuw opstarten. 

Ook de dommige plaatsing van de microfoon en luidspreker, waardoor je de telefoon als een soort banaan naast je oor moest houden om te praten, zorgde ervoor dat de NGage nooit een succes werd.