Diep gevallen grootmacht Nottingham Forest keert na 23 jaar terug in de Premier League

Door Geert Langendorff

Tienduizenden supporters van Nottingham Forest schreeuwden hun ploeg naar promotie. Vlaggen wapperden, sjaaltjes zwaaiden boven hoofden en vuisten beukten ritmisch tegen de wanden van Wembley. Eigenaar Evangelos Marinakas sloeg een kruis om hulp van boven te krijgen. De steun betaalde zich uit. Forest dwong in de finale tegen Huddersfield Town (1-0) na bijna een kwarteeuw een terugkeer in de Premier League af.

Nottingham Forest gold in Engeland als het schoolvoorbeeld van een ‘slapende reus’. De club bezat tot de degradatie in 1999 meer Europa Cup I-bekers dan Manchester United, dat die zomer in Barcelona onder leiding van Alex Ferguson Bayern München versloeg. Het mirakel van de legendarische teams van de Reds staat te boek als de meest onwaarschijnlijke en mooiste sportieve successen ooit.

Trainer Brian Clough - in één adem genoemd met grootheden als Matt Busby, Bill Shankly én Ferguson - promoveerde met Nottingham Forest in 1977 naar de First Division, de voorloper van de Premier League. Een jaar later won hij de landstitel, in een periode waarin Liverpool het Engelse voetbal domineerde. Door vervolgens tweemaal achter elkaar de ‘Cup met de Grote Oren’ te pakken, maakte Clough The Tricky Trees onweerstaanbaar.

Met een fantastische groep spelers, onder wie keeper Peter Shilton, Viv Anderson, Martin O’Neill en Archie Gemmill, wond Clough de internationale voetbalwereld om zijn vinger. Zijn ongeëvenaarde charisma, humor en talent om bestuurders tegen zich in het harnas te jagen, maakte hem tot de populairste coaches in Engeland. Voor zijn elftal gold Clough, één van de eerste ‘people managers’, als een meesterlijke inspirator.

Na zijn vertrek in 1993, min of meer gedwongen door een ernstig drankprobleem, raakte de club langzaam in verval. Met hulp van Pierre van Hooijdonk, die 34 keer scoorde in zijn succesvolle seizoen in het Championship, keerde Forest voor het laatst in 1998 terug op het hoogste niveau. Nadien lukte het geen coach om het financieel wankele en chaotisch geleide Forest terug aan de top te brengen. Van Steve McClaren, de assistent van Erik ten Hag bij Manchester United, tot Martin O’Neill en nog vele anderen. 

Niemand hield er rekening mee dat Steve Cooper een einde zou maken aan het grauwe verblijf in het Championship. Toen de 42-jarige Welshman in september de ontslagen Chris Hughton opvolgde, stond Forest op een degradatieplek met één na zeven wedstrijden. De man met de uitstraling van een buschauffeur bleek over een toverstaf te beschikken. Geen team haalde na zijn komst meer punten dan The Garibaldi.

Met aanvallend en verzorgd voetbal zorgde Cooper, eerder in dienst bij Swansea City, voor een complete ommekeer. Garry Birtles, spits in de gouden periode eind jaren zeventig, zag overeenkomsten met Clough: ,,Brian zei altijd: ‘Het interesseert me niet wat je niet kan, alleen wat je wel kan’. Steve heeft dat mantra in de spelers gehamerd, want de transformatie van hen is ongelooflijk.”

Het gemak waarmee Forest op Wembley voetbalde, bevestigde deze observatie. Voor een team dat dertig jaar geleden voor het laatst in het nationale stadion zijn opwachting maakte, toonde het elftal, zeker voor de pauze, geen spoor van spanning. Huddersfield Town, onder trainer Carlos Corberán als derde geëindigd in het Championship tijdens het reguliere seizoen, was geen willoze speelbal, maar miste de bravoure van de tegenstander.

Corberán geldt met Cooper als de grootste revelatie in de dug-out op het tweede niveau. De Spanjaard, die geen plek op de bank inruimde voor Nederlander Carel Eiting, behoorde tot de staf van Marcelo Bielsa bij Leeds United. De Argentijn, inmiddels ontslagen, stond Corberán bij in de aanloop naar de finale, een enorm compliment. Bielsa dient ook als klankbord van Pep Guardiola en Diego Simeone.

Op Nottingham Forest kon ‘El Loco’ geen passend antwoord helpen vinden. Cooper leunde op uiterst getalenteerde huurlingen. Vleugelback Djed Spence (Middlesbrough), James Garner (Manchester United), Keinan Davis (Aston Villa) en Philip Zinckernagel (Watford) behoorden het gehele seizoen al tot de uitblinkers in het Championship. De enige treffer kwam niettemin niet voort uit een hoogstandje.

Even voor rust schoot Garner op goed geluk van afstand op doel. De bal stuiterde vreemd op, werd gemist door ploeggenoot Ryan Yates, maar kwam onderweg tegen de knie van Levi Colwill, waardoor het doelpunt als een eigen goal werd genoteerd (1-0). Huddersfield Town drong aan, kwam enkele malen bijna tot scoren, maar miste de benodigde kalmte. Hierdoor promoveerde Forest, tot enorme vreugde van de aanhang.

De terugkeer op het hoogste niveau levert de club behalve status ook heel veel geld op. De totale prijzenpot van promotie naar de Premier League bedraagt bijna 200 miljoen euro. Voor de fans, in extase, droeg dit megabedrag op Wembley niet bij aan de feestvreugde. Forest, Engelse voetbaladel, staat weer waar het gezien zijn verleden thuishoort: op het hoogste niveau.