Verfilming van boekenweekgeschenk deelt geen emotionele dreun uit

The saint of the impossible, naar het boekenweekgeschenk De heilige Antonio uit 1998 van Arnon Grunberg, zit vol met uitgesproken schrijftaal. Dan krijgt een prestigieus sneetje literatuur ineens iets knulligs. Het zorgt er ook voor dat deze hoofdzakelijk in New York City gedraaide, maar Zwitserse productie (wel in de Engelse taal) niet in staat is een écht emotionele dreun uit te delen. Gelukkig is het verhaal zo boeiend.

We volgen de latino-tweeling Paul en Tito, illegaal in de VS onder Donald Trump, die denkt dat het verlies van hun maagdelijkheid alle ellende (ze wonen met hun moeder in een armzalig appartementje, er zijn geldzorgen en de Amerikanen zien ze nauwelijks staan) wegneemt. Hoop gloort wanneer ze de knappe Kroatische meid Kristin, ook een immigrante, ontmoeten. Maar de tieners hebben geen weet van haar innerlijke demonen en een tragedie ligt op de loer. Wat ze wél gemeen hebben: de Amerikaanse droom is en blijft een fata morgana.

Een slimme vondst is om her en der wat te husselen met de tijd, zodat er een blijvende spanningsboog ontstaat. We weten al dat er iets goed misgaat, maar wat en hoe precies? Minder geslaagd, naast dus de uitleggere dialogen (‘De liefde laat je stomme dingen doen’) en wat opzichtige metaforen (iets met een lama, dat vast en zeker in boekvorm wél landt), zijn enkele acteerprestaties. Het is soms op het amateuristische af. The saint of the impossible had een betere film verdiend en die conclusie kun je ook trekken zónder Grunberg (nog te zien in een minuscuul bijrolletje) te hebben gelezen.