Nostalgie en hilariteit voor drie grote comédiennes

De comédiennes deelden nooit het podium, maar treden nu samen op voor de Nederlandse gemeenschap in den vreemde. Echter niet voordat de dames een stevig robbertje vechten over ieders inbreng: Conny Stuart, de chique en ambachtelijke kleinkunstenares, Adèle Bloemendaal, de vrijgevochten en grofgebekte Amsterdamse en Jasperina de Jong, de vileine cabaretière. Rond het thema van een samenkomst die nooit was, is een juweel van een voorstelling ontstaan die wel degelijk is geënt op de harde feiten uit de carrières en privélevens van de diva's.

Die worden vervlochten in tekst en zang, waarbij een reeks van bekende liedjes voorbij komt: Herr Heinzelmann, Dobbe, dobbe, dobbe, Vivat Vivaldi, De Wandelclub, Wat heb je gedaan Daan?, De vleselijke woning... De dialogen zijn in hun hatelijkheid hilarisch (Bloemendaals hang naar alcohol, Stuarts lidmaatschap van de Kultuurkamer tijdens de bezetting), maar evenzeer gevoelig wanneer het gaat over hun verloren liefdes en zonen die ze zo weinig zagen. Blikvanger is Ellen Pieters, die Adèle Bloemendaal, de doerak van de drie, subliem gestalte geeft.

Inclusief nasale stem en knetterende lach. Maar De Grote Drie wordt nadrukkelijk gedragen door de gehele cast, van wie 'verteller' David van den Tempel het verhaal romp geeft.

Hanneke Drenth is een waarlijk weergaloze Jasperina, gemeen als putwater, maar net zo getalenteerd als de vrouw die zij speelt. Frédérique Sluyterman van Loo weet de Haagse distinctie van Conny Stuart indrukwekkend tot leven te wekken.

'We worden allemaal ingehaald... Is het niet door de tijd dan wel door jong talent', verzucht de laatste. Het is die sfeer van triomf en tragiek in het artiestenvak die De Grote Drie weet op te roepen.