Het is niet alleen de week van Duncan, maar ook van Pauw

Het is onmiskenbaar de week van Duncan. Wat zeg ik, het hele komende jaar is van Duncan. En terecht. Maar het is ook de week van Jeroen Pauw.

Turft u even mee: afgelopen woensdag werd hij in zijn eigen programma verrast met de Ere Nipkowschijf. Komende woensdag leidt hij het enige verkiezingsdebat waar ik me daadwerkelijk op verheug, dat tussen Baudet en Rutte. En tussendoor deed hij zondagavond ook nog ‘even’ een speciaal ingelaste Songfestivalspecial die maar liefst 2,3 miljoen kijkers wist te boeien. 

Ik gebruik niet voor niets de aanhalingstekens in bovenstaande zin. Want hoewel het ook weer geen hogere wiskunde betreft, zou het erg aanmatigend zijn om te stellen dat je ‘even’ zo’n feestelijke uitzending in elkaar timmert. Er moet eerst maar iemand op het idee komen, de redactie moet een lekkere mix van voor de hand liggende gasten (Gerard Joling, Getty Kaspers) en wat verrassender types (de mediaschuwe regisseur Hans Pannecoucke!) zien te charteren en dan is de kunst om het zowel voor de mensen in de studio als die thuis op de bank een beetje aangenaam aan elkaar te knopen.