Dans opent deuren voor Jan Kooijman en Ish Ait Hamou

In het eerste seizoen dat KRO-NCRV vanaf maandag 19 februari uitzendt op NPO 3 (21.25 uur), reizen Jan en Ish naar Colombia, Peru, Oekraïne, Thailand, Jordanië en tot slot Ierland. ,,Het is moeilijk te omschrijven hoeveel impact zo'n reis op me heeft als mens", zegt Ish, die voor vertrek de bestemming niet wist. ,,Op weg naar Schiphol hoopten we altijd op Hawaï om daar de Hula te dansen, maar het bloemetjesshirt is altijd in mijn koffer gebleven."

De tv-makers, die beiden een professionele dansachtergrond hebben, vonden de dans in Peru het meest ingewikkeld. ,,En voor mij was Oekraïne onhaalbaar", erkent Ish. ,,Het ging Jan daar wat gemakkelijker af. Ik voelde me op dat moment een cheerleader. Ik probeerde Jan aan te moedigen, want het ging niet van mij komen."

In Zuid-Afrika waren de rollen omgekeerd. Ish kreeg er een bijnaam met de betekenissen snel, slim en goed. En Jan Kooijman noemden ze een zaadje. Jan: ,,Het is niet onze bedoeling er een onderlinge competitie van te maken. Het is geen battle. Als ik mijn beste vriend Ish zie struggelen ga ik hem helpen."

In Colombia dansten ze de Mapalé, een dans die zijn oorsprong heeft in het slavernijverleden en nog steeds erg belangrijk is in het Zuid-Amerikaanse land. Jan:  ,,Via dans kun je het snel hebben over onderwerpen waar je normaal gesproken met vreemden nooit over zou praten. Om dat in een journalistieke setting te gebruiken vond ik heel spannend en interessant. Het werkte als een trein, want de mensen die wij hebben ontmoet hebben ons helemaal meegenomen in hun verhaal.''

Ish: ,,In de landen die we bezocht hebben is dans héél belangrijk voor de cultuur. Ze gebruiken dans als taal om hun verhalen te vertellen. Voor ons is dat ook heel belangrijk, want wat is het verhaal achter de dans? Zo kregen we ontzettend mooie verhalen te horen."

Jan en Ish vinden het kopiëren van een dans niet genoeg en legden de lat hoger. ,,We wilden geaccepteerd worden door de mensen die het ons leerden. Zij moesten zeggen 'het is je gelukt'. Juist als je de oorsprong kent van de dans voel je de noodzaak en het belang. Dan pas kan je het echt gaan doen."

In Columbia dansten de vrienden met blote voeten op straat. Dat waren de heren niet gewend.  ,,Door na jaren weer intensief te dansen en te bewegen voelde ik mijn rug, mijn knieën, mijn voeten. Ik voelde me oud worden", zegt Ish. Jan raakte zelfs hevig geblesseerd in Thailand:  ,,In mijn hoofd ben ik nog net zo fanatiek als negen jaar geleden toen ik mijn danscarrière beëindigde. Ik stort me met de energie van toen in de dans. Maar in Thailand ging het mis. De opnames lagen vier maanden stil nadat ik mijn kniebanden bijna had gescheurd. Het heeft dus even geduurd om tot een serie te komen."