Bruce Springsteen toont zich een live-fenomeen dat met uitsterven wordt bedreigd

Het is kwart over negen, Bruce Springsteen is de afgelopen anderhalf uur in de Johan Cruijff Arena als een wervelwind door zijn repertoire geraasd. Voor het eerst, na twaalf naadloos aan elkaar gebonden nummers, neemt hij even gas terug. Hij vertelt het verhaal over George Theiss, met wie Springsteen als 15-jarige zijn eerste bandje vormde. The Castiles bestond slechts drie jaar, van 1965 tot en met 1967. ,,Vijftig jaar later stond ik aan zijn sterfbed’’, zegt Springsteen voordat hij Last man standing inzet. Een lied waarin hij concludeert dat hij de laatste is die nog overeind staat.

Laat het duidelijk zijn: dat lijkt nog wel even zo te blijven. Op basis van wat Springsteen donderdag in de Arena laat zien, hoeft niemand bang te zijn dat hij het niet lang meer zal maken. Drie uur lang dendert hij als een muzikale pletwals door het stadion, dat zijn slechte imago op het gebied van geluidskwaliteit weer eens bevestigt. Vooral de jazzy oudjes (allebei uit 1973) Kitty’s back en The E Street Shuffle verzuipen in een ondoorgrondelijke brij van geluid.

Het valt de voortreffelijke band en zijn voorganger niet te verwijten. Springsteen werkt zich zoals gebruikelijk in het zweet om zijn publiek voor zich te winnen. Dat kost hem deze avond wel opvallend veel moeite. Het stadion is vrij tam en lastig in beweging te krijgen, zelfs voor iemand die onovertroffen is in het contact met het publiek. De Amerikaan toont zich in Amsterdam andermaal een meester in het bereiken van alle rijen in de arena, desondanks duurt het twee uur voordat ook de mensen op de tribunes loskomen.

Het laatste uur wordt gestut door hits en publieksfavorieten, die Springsteen en zijn uitgebreide band (veel blazers en achtergrondzangers) schijnbaar achteloos over hun gehoor uitstorten. Badlands, Born in the USA, Born to run, Dancing in the dark en Glory days brengen niets minder dan euforie in het stadion, dat wordt getrakteerd op een van de twee langste Europese shows van deze tour.

Op zijn 73ste toont Springsteen nog steeds weinig slijtage, iets dat mede te danken is aan slimme keuzes. Hij levert niet in op interactie met zijn publiek, maar spant zich op atletisch vlak wel een stuk minder in dan voorheen.

Hij is een publieksspeler pur sang, die het stadion om zijn vinger windt, door onder meer tot twee keer toe zijn mondharmonica af te staan aan een jonge vrouw in het publiek en een plectrum te gunnen aan een jongen van een jaar of 10. In zijn mimiek, goed overgebracht op de grote videoschermen, toont de zeventiger zich bij vlagen een jonge hond. Een guitige blik, ondeugend, bijna speels. Op andere momenten dirigeert hij vol overgave zijn band, of - net zo makkelijk - zijn publiek.

Het meest bijzonder blijft toch dat Springsteen het in tegenstelling tot zijn meeste collega’s volledig op eigen kracht doet; zonder lasershow, vuurwerk of speciale effecten. Springsteen is in dat opzicht een met uitsterven bedreigd live-fenomeen. Het goede nieuws: dat fenomeen komt nog twee keer terug in Nederland; zaterdag in de Arena en op 11 juni in Landgraaf.

Bekijk hieronder onze video’s op het gebied van Show & Entertainment.