Het belang van nummer veertien

Uit de kast komen hoeft ook niet meer: waarom ik Feyenoordfan ben moet ik al bijna een halve eeuw uitleggen. Het is wat het is. Met twee Rotterdammers als ouder is dat lichtelijk aangeboren. Om het wat meer tot een bewuste keuze dan voorbestemming te maken noem ik het een curieus soort karaktervorming. Omgaan met ups en downs is heilzaam voor de mens: je bent extra blij met de hoogtepunten.

Zo denk ik ook over mijn meer dan dertig jaar durend verblijf in de voormalige Spoorstad. Misschien geen droomlocatie, maar intussen toch m’n stadje. Ook dat is niet helemáál vreemd. Minstens één van de Rotterdamse voorvaderen emigreerde dik een eeuw geleden uit West-Brabant naar de Maasstad. Met enige fantasie kun je zeggen: weer een beetje terug op geboortegrond.

In elk geval zal Roosendaal voor immer de plek zijn waar onze beide kinderen ter wereld kwamen. Noem dát maar geen opsteker. Extra leuk is dat ze de kroon zijn op een verbond dat op een 14e februari vorm kreeg. Dat onze eerstgeborene in een aardig huis met net dát huisnummer ter wereld kwam, kun je geen toeval meer noemen. Daar geboren worden op Valenstijnsdag, klinkt mogelijk als wat veel van het goede. Toch is het zo.

Waarom dit alles? Wel, net na weer een matig optreden van m’n cluppie viel ineens het muntje. Worstelen, bovenkomen én hard werken typeert deze streek tussen het Zeeuwse en de Randstad. Vandaar ook die grote Feyenoord-aanhang hier. Die zal nooit helemaal verkroppen dat in ’84 juist die vermaarde Amsterdamse nummer 14 nodig was om een kampioenstitel binnen te halen. Dit jaar zal dat niet gebeuren. Maar een echte Rotterdamse voetbalheld zorgde donderdagavond voor wat compensatie. Robin van Persie scoorde weer in de Kuip. Na veertien jaar.