Herdenking watersnood in Heijningen: de Ramp gaat nooit met pensioen

De voorzitter van de Stichting Herdenking Watersnoodramp 1953 gemeente Moerdijk beloofde de vijfjaarlijkse cyclus van herdenken niet te doorbreken en beeld en marmeren naamplateau te blijven onderhouden. ,,De Ramp blijft deel uit maken van onze geschiedenis.'' Of, zoals een nabestaande het later zegt: ,,Mensen gaan bij 65 met pensioen, de Ramp gaat nooit met pensioen.''

Het door Zwitsers geschonken Pestalozzihuis is bij uitstek de plaats voor de herdenking. Tweehonderd mensen zitten samengepakt in het zaaltje. Van jonge kinderen van de Heijningse basisschool tot de 98-jarige Koosje Koetsenruyter, die nog één de herdenking wilde bijwonen. ,,Je zult het meemaken. Windkracht 12, noordwester storm, haaks op de Hollandse kust en dat 23 uur lang'', probeert burgmeester Jac Klijs zich vergeefs een voorstelling te maken van die verschrikkelijke februarinacht en de dagen erna. 

Klijs benadrukt dat de Watersnood nog te vaak als Zeeuwse ramp wordt afgeschilderd. ,,Ook West-Brabant kreeg zijn portie. Erover praten zat niet in het DNA van de mensen  van toen. Wellicht is door dat collectieve zwijgen onze streek lang onderbelicht gebleven.'' 

Hij constateert uit de verhalen in onder meer de BN DeStem-bijlage van afgelopen zaterdag dat naarmate de tijd verstrijkt mensen, die de ramp aan den lijve hebben meegemaakt, alsnog hun ervaringen met het nageslacht willen delen. Zo spreekt de verschrikkelijke vloedgolf ook tot de verbeelding bij de leerlingen van basisschool Het Kompas, waar Chiem de Vos tevoren zijn verhaal deed. Joy en Nienke vertellen hoe dat beklijfde. 

,,Het water leek op een tornado, die de mensen aanzoog'', zegt Joy, die haar respect voor de mensen die toen in Heijningen woonden  niet onder stoelen of banken steekt. Na een korte overweging van dominee Frans de Ronde las schooldirecteur Werner Buurma de 103 namen van de slachtoffers uit de gemeente Moerdijk voor. 

Buiten waren nog eens honderd mensen extra op de been voor de kranslegging en het spelen van The Last Post. Het zonnetje scheen, de vlaggen wapperden lichtjes. In niets lijkt het weer op 1 februari 1953.