Nee, het is geen dier dat door het struikgewas ritselt. Het is de wind. Een forse bries die alle bladeren, hoog en laag, in beweging brengt. Het geluid dat de dansende bladeren maken, werkt ontspannend en rustgevend. 

Zeker een halfuur lang - ik ben op weg naar de stilste plek van Nederland - overheersen de zang van vogels, de ruisende loofbomen en het gekraak van takjes onder mijn voeten. De stilste plek is gemarkeerd door de stichting Natuur en Milieu die er samen met het Netwerk van de twaalf provinciale Milieufederaties een bank heeft laten neerzetten: de Stiltebank.

Je moet er wél iets voor over hebben. Nergens in het heuvelachtige landschap van de Kaapse Bossen op de Utrechtse Heuvelrug staan verwijzingen naar de bank. Hij moet ergens staan tussen de Maarnse Grindweg en Gouden Laantjes in Maarn. Het smalle bospad ziet er eindeloos uit en pas na twintig minuten komt er een vriendelijke dame in beeld met twee honden. ‘Daar naar links, eind het ruiterpad volgen en dan aan de rand van een heideveldje staat die bank.’