Er is geen bord dat de weg wijst naar het Spaanse dorpje Sierra Estronad. En zo zien de drie bewoners dat graag. Het Nederlandse gezin koestert de stilte. Het werk is er nooit gedaan. ,,Het is een avontuur, nog elke dag.''

Señora Jacinta trok in 1962 als allerlaatste in Sierra Estronad de deur achter zich dicht. Alle andere inwoners waren al eerder vertrokken, of overleden. Van de 140 mensen die er in het begin van de eeuw nog een levendig en bedrijvig dorp met een bar, een school en natuurlijk een kerk van maakten, was niemand meer over. De dag dat Jacinta afscheid nam, hield Sierra Estronad, net als zoveel dorpen in het ruige Spaanse binnenland, op te bestaan. De natuur rukte op, bramenstruiken en wilde asperges namen bezit van het hoofdstraatje en de huizen werden ruïnes.

Anno 2018 bestaat Sierra Estronad eigenlijk nog steeds niet. Op de smalle weg in de vallei staat nergens een wegwijzer en de gps of googlemaps leiden je naar een onbegaanbaar weggetje langs de rivier Gàllego. Slechts dankzij duidelijke aanwijzingen van Jaap Scheltus vind je het 10 kilometer lange, ongeasfalteerde pad dat een halfuur later eindigt bij de eerste huizen van het dorp. ,,Ik hoop niet dat ineens allemaal mensen naar ons komen kijken", zegt Jaap. Die kans is klein. De meeste reizigers zullen na enkele meters hobbelen over stenen en door kuilen hun auto snel weer omdraaien.