Rik Roovers: de zoon van ‘de man met de onmenselijk harde tackle’ was als broekie al de beste rugbyer van het land

Dat Rik Roovers rugbyer zou gaan worden, stond in de sterren geschreven. Vanaf het moment dat hij kon lopen, was kleine Rikkie immers kind aan huis bij REL, de pakkende roepnaam van Rugbyclub Etten-Leur. Vader Jos Roovers was daar niet alleen al jarenlang de steunpilaar in het eerste vijftiental, hij haalde er als ‘de man met de onmenselijk harde tackle’ ook het Nederlands B-team. Daarnaast was pa nauw betrokken bij het reilen en zeilen van de club.

,,Mijn vader en ik hebben een beetje dezelfde bouw. Ik ben alleen wat sneller”, zo kijkt Roovers junior met een grijnslachje terug op zijn eind 2019 onverwacht overleden ouwe heer. ,,Zonder hem was de kans kleiner geweest dat ik was gaan rugbyen”, beseft Roovers. ,,De sport was toen immers een stuk kleiner dan nu. Je kwam er eigenlijk alleen mee in aanraking als je iemand in je omgeving kende die het ook deed.”

Met de genen van pa en de snelheid van misschien wel moeder Carin, schopte Rik Roovers het in 2007 bepaald niet als laatbloeier tot het Nederlands team. ,,Het ging al vanaf het begin goed, kun je zeggen”, laat Roovers dan ook weten. Hij doorliep als scrum half of center de diverse nationale jeugdselecties en maakte als tiener zijn debuut in het grote Oranje.

Drie jaar later was Roovers één van de drijvende krachten achter het toen in de ereklasse spelende REL. Ook in Oranje maakte de jeugdige Bredanaar zoveel indruk dat hij werd voorgedragen voor de Leo van Herwijnen Trofee, oftewel de uitverkiezing van de Nederlandse Rugbyer van het Jaar. Dat is niet zomaar een scorebord-prijs gezien de selectie-eisen: ‘De speler voldoet optimaal aan: Karakter, Respect, Passie, Samenwerking, Trots en Gedrevenheid’ staat er in het reglement van de Trofee te lezen.

,,Ik had niet verwacht dat ik hem als broekie zou krijgen”, zo klinkt het oprecht uit de mond van Roovers. ,,De andere twee genomineerden waren veel meer ervaren spelers van DIOK en ‘t Gooi. Voor mijn gevoel was ik ten opzichte van hen nog veel te jong.”

Op het NK Sevens (de rugbyvariant van 7 tegen 7) in Amsterdam bleek dat de stemgerechtigde clubs echter wel degelijk de 22-jarige Roovers tot de beste man van de ereklasse hadden uitgeroepen.

Een jaar later deden ze dat weer. Tot grote voldoening en trots uiteraard ook van vader Jos en REL, dat zich ook in 2011 wist te handhaven in de ereklasse. Kort erop ging het echter mis met de club uit Etten-Leur. Er vertrokken die zomer zoveel spelers dat het zich genoodzaakt zag om het team al na twee wedstrijden terug te trekken uit de ereklasse. Dat was het moment dat ook Rik Roovers zich genoodzaakt zag naar elders te vertrekken. Hij koos voor landskampioen RC Hilversum. ,,Ik was nog jong en wilde uiteraard op niveau blijven spelen om mijn plek in Oranje niet te verliezen.”

Aanbiedingen uit het buitenland waren er toen ook al gekomen. ,,Maar in de periode zat ik net middenin de selectieprocedure voor de KMA. Voor mijn toekomst vond ik belangrijker dan een rugbycarrière in het buitenland.”

Roovers speelden nog 8 seizoenen in Hilversum, pakte met die club vijf landstitels en keerde enkele jaren geleden terug naar REL. Dat was ook het moment dat hij een punt zette achter zijn interlandcarrière.

Inmiddels speelt Roovers op zijn 34ste nog altijd met evenveel ‘Karakter, Respect, Passie, Samenwerking, Trots en Gedrevenheid’ zijn wedstrijden bij REL. Morgen wacht de uitwedstrijd bij het Goese Tovaal. ,,We zitten weer in de opwaartse lijn”, stelt hij tevreden vast.

In het dagelijks leven waakt officier Roovers op de luchtmachtbasis Eindhoven als hoofd van het vluchtcoördinatiebureau over het stijgende en dalende verkeer. Thuis mist hij vader Jos nog elke dag. ,,Hij stond bijna bij elke wedstrijd van mij langs de kant.” Inmiddels loopt er ook een vierjarig zoontje, Deen, rond in huize Roovers. ,,Ik hoop dat hij later ook gaat rugbyen”, klinkt het uit de grond van zijn hart. ,,Ik houd hem in ieder geval niet tegen.” Dat deed zijn vader immers ook niet.