Passionele hardloper Huub Maas behoort tot uitstervend ras: 'De jeugd is verwend'

En het weer, dat zit niet mee. Voor Maas belooft de weersvoorspelling teveel goeds. Dat is niet in zijn voordeel. ,,Ik ga door waar anderen afhaken.'' Tien wedstrijden won Maas dit seizoen al. In zijn leeftijdsklasse stond hij zelfs zeventien keer op het hoogste podium. 

Het klimmen der jaren lijkt geen vat te hebben op Maas, in 2002 nog wereldkampioen op de duathlon en in die discipline ook lang bondscoach. Zelf ziet hij dat anders. ,,Heel blijven is een doel op zich.'' Een jaar of wat geleden was een operatie aan de achillespezen nodig. De hamstrings blijven gevoelig. Er zijn meer ongemakken. Maas heeft mettertijd geleerd om beter op zijn lichaam te letten. ,,Als ik nu een pijntje heb, kap ik gewoon.'' Dat was vroeger wel anders. Hij vertelt een verhaal over bloed plassen na een zware wedstrijd. Niet om stoer te doen, verre van. Wel zegt het iets over zijn toewijding en het vermogen om diep te gaan. ,,Ik wil altijd winnen.'' 

Op het werk weet hij zich omringd door een paar fanatieke collega's. Ook de baas heeft last van het loopvirus. Daarom kwam er een douche op kantoor en gaan ze in de in de pauze hardlopen. ,,Je kunt ook in de kantine hangen.'' Het succes komt Maas niet aanwaaien. De zoektocht naar de kleine winstmarges is nooit gestopt. Minder explosiviteit met het ouder worden? Hij ging touwtje springen. Tot hij last kreeg van zijn kuiten. Ademhaling, nog zoiets. Op tafel ligt een boek over zuurstofwinst. Hoe? Door effectiever te leren ademhalen. ,,Door de neus.'' Maas doet ook extra heupoefeningen en deed al aan core-stability, voordat het hip werd. ,,Ik ben constant op zoek naar nieuwe dingen.'' 

Bovenal is er de passie, de liefde voor de sport. Maas weet dat hij tot een uitstervend ras hoort. ,,Er zijn bijna geen wedstrijdlopers meer.'' Steeds meer sporters kiezen volgens hem voor een recreatieve benadering, of het nu atletiek is of de wielrennerij. ,,Het is het verhaal van de tijd.'' Als overlever van de oude stempel hoeft Maas met steeds minder concurrenten rekening te houden. ,,Ik moest nog op mijn veertiende 's avonds in de bakkerij werken, karren trekken. Op de fiets naar school, weer of geen weer. De jeugd is verwend.'' Maas merkt het wekelijks, in de wedstrijden die hij loopt. ,,Er komt niets aan.'' Natuurlijk kijkt Maas uit naar de Halve in Roosendaal. Het is in alle opzichten bekend terrein. Hij noemt het een reünie. ,,Het voelt als thuiskomen.''