Marathons kun je op dit moment alleen nog maar lopen op uitnodiging. Ze zijn veelal bedoeld om atleten de kans te geven zich te kwalificeren voor de Olympische Spelen in Tokio. De sinds kort in Etten-Leur wonende Dennis de Freytas kreeg er één voor de Tuscany Camp Marathon in het Italiaanse Siena.

Hoe krijg je dat voor elkaar met een pr van 2.35?

,,Daar stond ik zelf ook van te kijken. Olympische ambities heb ik niet en de ondergrens voor de mannen was 2.18. Nu had ik wel aangegeven dat ik weg wilde gaan voor 2.26. Dat kon, maar dan zou ik wel met de vrouwen mee moeten gaan. Geen probleem. Ik was al lang blij dat ik weer eens een marathon kon lopen.”

Hoe lang was het geleden?

De laatste die ik liep was die van Eindhoven in 2016. Daarna ben steeds geblesseerd geraakt. Anderhalf jaar geleden liep ik nog met krukken. Nu ik eindelijk weer fit ben en ook nog eens in vorm, wilde ik dus niet langer wachten dan nodig. Ik wist ook wel dat het veel harder kon dan 2.35.”

Toscane is nogal heuvelachtig. Geen ideale plek om een snelle tijd te lopen toch?

,,Dat dacht ik ook. Tot ik las dat de marathon gelopen werd op een oud vliegveld. Helemaal ideaal was het ook weer niet. Er zaten gaten in het beton en overal staken graspollen de kop op.”

Toch ging het voortvarend.

,,Je wordt ingedeeld in groepjes. Ik was vooraf bang dat die van 2.26 te snel was voor mij. Toen kwam ik ook nog eens in de verkeerde groepje terecht. Die van 2.20 van de Keniaanse Angela Tanui. Het ging hard en pas bij het ingaan van de laatste ronde moest ik haar laten lopen.”

Daarna was het feest in Siena?

,,Natuurlijk was ik heel blij. Maar ik dacht gelijk ook dat het misschien nog wel veel harder kan in de toekomst. Ik denk dat ik nu een goede basis heb om bijvoorbeeld naar de 2.20 toe te werken. Vergeet ik bijna te vertellen dat ik ook nog over één van die vrouwen ben gestruikeld. Vallen en weer opstaan weliswaar, maar het kost je toch tijd.”

We hebben ook begrepen dat je een nieuwe bijnaam hebt overgehouden aan dit avontuur?

,,Klopt ja. De avond voor de wedstrijd zagen de andere atleten mijn spillebenen en noemden me ‘flamingo’. Zelf hadden ze van die hompen van spieren en konden niet begrijpen dat ik met de mijne zo hard kon lopen. Mijn vriendin noemt me trouwens vanwege die benen al krekel-boy.”