De glimlach is bij Michel Butter nog steeds aanwezig

,,Op het stoeltje voor de deur, en met een biertje langs de kant. Leuk ook dat het twee rondes zijn. Tweemaal gezelligheid.” Michel Butter (32) verschijnt graag aan de start bij de Bredase Singelloop. Even voor het gesprek nog toverde hij een oude foto uit de kast. 2005, 19 jaar was-ie nog maar. Eerste Singelloop van zijn carrière. Glimlachend over de streep.

Michel Butter uit Beverwijk is een gevestigde naam in de atletiekwereld. Vorig jaar november nog een indrukwekkende zesde plaats in de prestigieuze marathon van New York. Een paar maanden later goud op de tien kilometer tijdens de Nederlandse kampioenschappen in Schoorl, zeker niet het eerste eremetaal in de prijzenkast.

Daarna sloeg het noodlot toe. Een op het oog lichte bilblessure weerhield Butter ervan om voluit te trainen richting de Europese Kampioenschappen in Berlijn, die in augustus plaatsvonden. ,,Het was geen groot probleem, meer een klein pijntje. Maar het kwam op een verkeerd moment”, kijkt Butter erop terug. ,,Zeker in de laatste fase voor een marathon, moet alles kloppen. Ik wilde in Berlijn voor een medaille gaan.”

Samen met zijn trainer Guido Hartensveld hakte hij de knoop door: geen EK. ,,Dat is pijnlijk, je leeft er lange tijd naartoe.” Butter nam vakantie, de batterij was leeg. Maar al snel volgden er nieuwe doelen. De 32-jarige atleet is een marathonman. ,,Dus wilde ik hoe dan ook dit jaar nog een marathon lopen.” De keuze viel op Amsterdam, in de achtertuin van zijn woonplaats Castricum, twee weken na deze voor hem voorbereidende halve marathon in Breda. Voor de zesde keer staat hij op deze afstand aan de start. ,,Ik zie dit als ideale test. Hoe ik de Singelloop ga aanpakken, is nog niet zeker. Ik kan het combineren met een training, die ik vóór of na de wedstrijd voltooi. Waar het mij om gaat, is dat ik uit de loop van zondag meer informatie haal, dan uit een ‘normale’ training op een zondagochtend.”

De strijd aangaan met de Afrikanen die aan de start verschijnen? Hem niet gezien. ,,Die komen hier over het algemeen om een toptijd neer te zetten. Ik zoek naar de juiste vorm.”

Met die vorm zit het tot nu toe goed, voelt Butter. Als eerste Nederlander over de streep komen in Breda zou hij mooi vinden. Daarna in Amsterdam de stijgende lijn voortzetten, met het oog op de kwalificatiewedstrijden van volgend jaar voor de Olympische Spelen in 2020 in Tokio. ,,Of dat ‘nu of nooit’ is? Ja, misschien is dat wel zo, maar op die manier ben ik er niet mee bezig. Als ik doe wat ik moet doen, kwalificeer ik me. Dat is zeker geen makkelijke opdracht, maar ik weet dat ik het benodigde niveau al een aantal keer heb bereikt. Het momentum moet natuurlijk ook kloppen. Eind vorig jaar, in New York, presteerde ik top. Maar dat was geen kwalificatiewedstrijd.”

En anders zijn er nog altijd de Spelen van Parijs in 2024. Of dat te laat is? ,,Tot nu toe lijkt het daar niet op.” Butter geniet nog steeds van elk moment. En niet alleen van zijn eigen prestaties. Dat de Keniaanse marathongigant Eliud Kipchoge vorige maand het wereldrecord in Berlijn met ruim een minuut verbeterde, bijvoorbeeld. ,,Ik heb regelmatig met hem getraind in Kenia. Ik gun het hem van harte, dit record past bij een atleet van zijn kaliber. Als ik met hem praatte, dacht ik: ‘die man snapt het’.”

De marathon blijft hem grijpen. ,,En ik kan mezelf inmiddels een ervaren rot noemen.” Geen haar op zijn hoofd die al denkt aan een naderend einde van zijn topsportcarrière. En die glimlach van dertien jaar geleden, bij de finish van die eerste Singelloop? Die is nog steeds niet van zijn gezicht weg te krijgen.