Integere politici zijn ver te zoeken in campagneweken

In Deventer heeft de lokale afdeling van de VVD besloten om in aanloop naar de gemeenteraadsverkiezingen geen debatten aan te gaan met Denk. Dit rigoureuze besluit komt voort uit het breed uitgemeten incident van afgelopen weekend, toen Tunahan Kuzu een vijftal collega-Kamerleden op de Turkse televisie omfloerst labelde als landverraders. Ze hadden ingestemd met een motie om de Armeense genocide te erkennen.

Het zorgde voor bedreigingen over en weer: aan de ene kant kregen de Kamerleden met Turkse roots te maken met een hoop digitale intimidatie, aan de andere kant suggereerde iemand dat er tienduizend euro zou staan op het hoofd van Tunahan Kuzu, die trouwens volgens De Telegraaf 'het toonbeeld van mislukte integratie' is.

Ik zie dat anders: Tunahan Kuzu is gepokt en gemazeld in het politieke spel dat hij in de kweekvijver van de PvdA leerde, waar ze cliëntelisme tot in de puntjes hadden geperfectioneerd. Hij werd naar voren geschoven om de stemmen van zielige allochtonen te winnen, het liefst in hun eigen taal. Nu hij die methode succesvol voor eigen gewin gebruikt, met een autonome partij, wordt hem verweten dat zijn loyaliteit elders ligt.

Wat dat laatste betreft, hebben de criticasters natuurlijk gelijk. Het is walgelijk gedrag om parlementsleden met een bepaalde achtergrond openlijk uit te lichten vanwege afwijkende standpunten, terwijl je weet dat ze daar veel last van gaan krijgen – juist vanwege hun afkomst. Het is zelfs een vorm van discriminatie, een thema dat zogenaamd belangrijk is voor Denk.

Tegelijkertijd is de ophef wel erg selectief. De VVD in Deventer weigert pertinent het gesprek met kandidaten van Denk, maar het Amsterdamse filiaal van de liberalen sluit een samenwerking met Forum voor Democratie níet uit, een beweging die spreekt van 'homeopathische verdunning' en meent dat er een relatie is tussen ras en intelligentie.

In campagneweken is duurzame integriteit ver te zoeken. Het nieuwe populisme behelst dat partijen elkaar gebruiken, bij voorkeur in een conflict, om aan de buitenwereld te laten zien wat ze kwaadaardig en verwerpelijk vinden. Zo weten we waartégen alle mediagenieke politici tegenwoordig zijn. Maar hoe ze het allemaal beter en mooier gaan maken? Geen idee.