Perrongeluk: afscheid

Deze man komt vrijwel dagelijks bij me langs en bestelt dan twee thee; voor hemzelf en voor zijn vriendin. Ze ontmoeten elkaar na hun beider werkdag in Breda en gaan vervolgens samen naar huis. Hij is er altijd een kwartiertje eerder en de thee lijkt op een soort vast ritueel. 

De man en ik raakten al snel aan de praat en er ontstond iets wat je haast een vriendschap zou kunnen noemen. Soms waren de gesprekjes grappig, soms gingen ze over het nieuws, soms waren ze persoonlijk van aard. En in alle facetten voelden we elkaar aan, zonder dat het hersenloos meepraten werd. 

Hij ontpopte zich dan ook al snel tot een favoriete klant. Er waren ook geen verwachtingen of verplichtingen: er zaten dagen tussen dat we nauwelijks praatten, maar een blik van verstandhouding was dan voldoende. 

De laatste maanden werk ik beduidend minder in de stationshal en zie ik hem haast niet meer. ,,Daarom kom ik even langs, dit lijkt me dan het beste moment." 

Hij kijkt me ietwat ongemakkelijk in de ogen. ,,We hebben een huis gekocht. In Limburg. Ik heb nieuw werk; wederom in een drukkerij, maar met meer taken. Ik ben grafisch ontwerper, in mijn nieuwe functie ga ik daar meer plezier uit halen. Het is haast perfect: ik ga mijn vriendin meer zien, we hoeven minder te reizen, het huis is geweldig. Maar je begrijpt waarom ik hier nu ben", kondigt hij de keerzijde aan. 

,,Ik ben hier om je gedag te zeggen. Afscheid te nemen. Morgen is mijn laatste dag, dus vanaf dan kom ik hier niet meer." Met een stevige, gemeende handdruk wensen we elkaar alle goeds in onze verdere levens.