Harrie Lavreysen is geen kleine jongen meer

Woensdag begint voor hem het toernooi met de teamsprint. ,,Daar gaan we zeker voor goud'', klinkt het enkele dagen voor de WK in eigen land. ,,Voor het individuele toernooi durf ik dat zeker niet te zeggen. Ik ben nog steeds jong en heb nog niet zo veel ervaring. Voor hetzelfde geld vlieg ik er in de eerste ronde uit.''

Lavreysen was BMX'er, een goede ook. Maar iets te vaak werd hij gehinderd door schouderklachten en in navolging van bijvoorbeeld Jeffrey Hoogland en Elis Ligtlee stapte hij over naar de baan. Daar ontwikkelde hij zich goed en in het najaar van 2016 debuteerde hij op een EK. Dat was nog onopvallend, maar een half jaar later volgde het zilver in Hongkong. ,,Het was een bijzonder toernooi, maar dat telt nu niet meer'', zegt hij een paar dagen voor de WK na een training in Alkmaar. De Apeldoornse piste was de weken voor de WK niet toegankelijk voor de baanrenners vanwege de NK atletiek die er ruim een week geleden plaatsvonden. De sprintselectie week uit naar Portugal. ,,Jammer dat we niet op de eigen baan konden trainen, maar het heeft ook voordelen om weg te zijn. Je kunt je als team beter focussen.''

Dat deden de sprinters onder leiding van Bill Huck, de Duitser die zijn landgenoot René Wolff opvolgde. De aanpak van Huck is losser, ondervond Lavreysen. ,,Bill laat ons meer meedenken, je krijgt ruimte om dingen uit te proberen. Bij René ging het wat gestructureerder. Dat was ook goed voor mij want ik had toen vaak nog geen idee wat ik moest doen.''

Lavreysen kent het metier inmiddels beter. ,,Ik gebruikte wereldbekers soms om tactische dingen uit te proberen. En ik zorg ervoor dat ik al mijn concurrenten ken. Ik zit veel naar filmpjes van ze te kijken. De top 20 zit wel in mijn hoofd.'' Ook technisch is hij onderlegd, Lavreysen praat mee bij de ontwikkeling door Koga van de nieuwe baanfiets voor Tokio 2020. ,,Ik studeer natuurkunde, dat helpt wel mee.''