Gabriëlla Wammes hoopt nu eindelijk op excuses, erkenning en nazorg

Door Rik Spekenbrink  en Sven Driesen

Dat we het tien jaar nadat ze met drie andere turnsters de noodklok luidde nog steeds hebben over misbruik in het turnen, verbaast Gabriëlla Wammes (34) niet. Dat het nu zo’n grote zaak is geworden dan weer wel. Het voelt dubbel. ,,Het is vooral de verdienste van een vasthoudende journalist en het is helaas weer niet vanuit de bond gekomen.”

Wammes vertelde in 2011 in het blad Helden al welke praktijken ze in haar topsportcarrière heeft meegemaakt. Slaan, kleineren, vernederen, schelden. Ze somt nog maar eens op. ,,Trut, dikke koe, putbil. Uren trainen en als het dan niet goed was uitgescholden worden en uren straftraining.” De trainer om wie het in dit verband gaat, Frank Louter, is nog altijd actief in de sport. En dat doet Wammes pijn.

,,Wie hiervoor verantwoordelijk is geweest, had nooit meer in de turnsport mogen werken. Maar het bestuur van de vereniging en de KNGU (Koninklijke Nederlandse Gymnastiek Unie, red.) hebben altijd weggekeken. Nooit kwam er een excuus of erkenning van wat er gebeurd is. Terwijl ze hier allemaal van weten. Na mijn turncarrière heb ik alles zelf moeten doen. Het verdriet, de pijn, de gesprekken met psychologen. Nooit is er meer naar ons omgekeken. Tien jaar lang is er niets mee gedaan.”

Het gaat goed met haar, benadrukt Wammes. ,,Ik heb een heel lieve man en twee heerlijke kinderen die mij de rust in het leven hebben teruggeven. Ik heb mijn opleiding tot verpleegkundige afgerond, waar ik heel trots op ben, maar de weg hier naartoe was erg zwaar. En tot op de dag van vandaag spreek ik turnsters die dagelijks moeten worstelen met wat er is gebeurd en hun leven nooit meer op orde hebben gekregen.”

Wammes hoopt dat het tij nu keert en dat er verantwoordelijkheid wordt genomen. ,,KNGU: kijk niet meer weg zoals jullie altijd hebben gedaan en houd je mensen verantwoordelijk voor hun daden. Maak oprechte excuses en zie in dat dit nooit meer mag gebeuren. Hopelijk draagt het benoemen en erkennen van de misstanden nu bij aan een verbetering. Want één ding kan ik meegeven: niemand wil dat zijn of haar kind dit hoeft mee te maken.”

Ze gaat nog een stap verder. ,,Enige nazorg voor de slachtoffers zou niet misstaan voor alles wat wij hebben moeten ondergaan om dit allemaal enigszins te kunnen vergeten en verwerken.”