Door Arjan Schouten

Het is al bijna elf jaar geleden, maar ik hoef maar een snippertje van de race terug te zien op YouTube en ik zit weer op die perstribune in Berlijn. Veel bijzondere sportmomenten zien wij sportverslaggevers van dichtbij, maar die ene die amper tien seconden duurde, is me het meeste bijgebleven. De snelste honderd meter ooit van sprintfenomeen Usain Bolt.

Nog voor het toernooi begon, stond Bolt al met 1-0 voor. Zijn Duitse sponsor Puma richtte voor Bolt een volledig Jamaicaans dorp in om met de media te praten. Een Jamaicaans feestje tegen het decor van het grauwe Oost-Berlijn. Reggae-klanken naast de laatste overblijfselen van de Berlijnse Muur, een soort ‘downtown’ Kingston recht tegenover de Osthbahnhof. En daar kwam de grote ster dus even naar binnen dansen, toen net een jaartje olympisch kampioen, om zijn nieuwe spikes te showen. Oranje met een gouden randje, dat kan gewoon als je zo cool als Usain Bolt ben.

,,Druk? Welke druk? Ik voel geen druk’’, grinnikte hij, terwijl de wereld luisterde. ,,Ik moet alleen maar een paar keer rennen. En in de finale goud pakken. Geloof me, ik ben er he-le-maal klaar voor.’’

Hier zat een aparte, besefte ik, bij deze persconferentie op Jamaicaans ritme. Nooit meer zag ik een sporter die meer in zijn eigen lichaam geloofde dan Bolt. En dat mag ook, als je zo godallemachtig snel bent.

Die heat, de kwartfinale en de halve finale waren al genieten. Bolt speelde met de concurrentie, zo soepel sprintte hij toen nog. Snel starten, een paar van die ferme passen met dat lange lijf en dan zonder naar links of rechts te kijken al na 60 meter weer uitbollen. Dieper hoefde hij niet te gaan bij de inleidende beschietingen.

_{Usain Bolt deed in 2018 tijdens een ‘zero-gravity’vlucht een sprintwedstrijd}

En toen kwam dus die finale, op zondagavond 16 augustus, altijd weer het klapstuk van een atletiektoernooi. Ik heb het later nog eens mee mogen maken met Bolt in Daegu (valse start) en in Peking (goud), maar zo zinderend als in Berlijn voelde het nooit meer.

Het startschot klonk en meteen was klip en klaar dat er hier maar één kon winnen. Nooit meer had Bolt zo’n perfecte start als die avond. Hoe ouder hij werd, hoe meer hij goed moest maken in de tweede helft van een race. Maar op die zomeravond in 2009 viel hij in het schot en begon hij na amper vijf, zes passen al afstand te nemen van Gay en zeker van Powell. Een lengte, twee lengtes, drie, bijna vier. Bloedstollend was de race totaal niet en toch gierde de spanning door het stadion. Want wat een tijd moest dit wel niet worden? 9.58 dus, zo vertelde de klok. Letterlijk ongekend snel, met 37,6 kilometer per uur. Gay liep achter hem in 9,71 een Amerikaans record, maar vloekte. Hij stond niet eens op de finishfoto.

Zoveel won achtvoudig olympisch kampioen Bolt nog in de acht jaar na die gouden avond in Berlijn, maar die magische tijd die hij noteerde in de Duitse hoofdstad bleek keer op keer zelfs voor hem te scherp. En voor iedereen, want elf jaar later is zijn tijd uit Berlijn nog altijd niet aangescherpt.

U gaat dit staartje van dit verhaal nooit geloven, maar bij een pooltje met de Nederlandse pers had ik een paar uur voor zijn historische race een winnende tijd van 9.59 voorspeld. Ik was het jonkie van de Dutch Athletic Press, mocht als laatste een tijd opschrijven. Zag dat zo’n beetje iedereen een wereldrecord verwachtte van ergens in de 9.6. Maar niemand durfde onder de 9.60. Dus ik moést wel, om nog kans te maken. 

De 80 euro die ik er mee won, sloegen we later die nacht met z’n allen stuk in een bar nabij de Kürfürstendamm. We proostten op Bolt. Usain Bolt.