Wij zijn de Verloren Generatie, ook wel Generatie Nix gedoopt. Niet onze schuld, we hadden de pech na de hoofdact op te treden. Wij kwamen na die luidruchtige naoorlogse babyboomgeneratie die alles overhoop gooide. Wij kregen de rekening en mochten de boel opruimen. Puinruimen was zelfs nodig, zoals Hans Wiegel dat destijds zei.

Wij draaiden op voor de utopie dat je kon leven van alleen liefde en een (gesubsidieerde) wind. Voor ons de tweede oliecrisis, autoloze zondagen en een steeds strakkere broekriem van zuiniger loonbeleid. Waar wij gingen solliciteren was personeelsstop. Alle banen waren voor jaren bezet door die horde babyboomers. Hoewel wij hoger waren opgeleid was er weinig plek voor ons. Wij moesten tweeverdienen, anderhalfverdienen en parttime werken. 

Wij trokken broeken met olifantenpijpen aan en dansten in de disco volgens de secure pasjes en handbeweginkjes van John Travolta of die van de elegante groepen van de Philly Sound (TSOP). ‘Saturday Night Fever’ (Bee Gees), ‘Heaven Must Be Missing An Angel’ (Tavares). Tegelijk boeide ons punkmuziek die alles weer rouw maakte. Economische frustratie, sociale vervreemding, bittere verwarring, daar zong Johnny Rotten over. Rotten vanwege dat verrotte gebit van hem. In Engeland ruimde een IJzeren Lady puin.

Wij genoten van films die later iconisch bleken: The Godfather, One Flew Over the Cuckoo’s Nest, Annie Hall, Rocky, Star Wars, Jaws enzovoort. De laatste van Fellini hebben wij ook nog gezien. Terwijl we rondliepen met Sony Walkmans begon een van ons stilletjes met Apple. 'Alles is al eens gezegd’, hoorden wij een cabaretier met jampotglazen prediken in uitverkochte theaters. Heb je ons weer: no hope. Ja, toch wel. 'Maar er is nog nooit geluisterd’, voegde Freek eraan toe. Alleen worden we alweer omver gelopen door jongere generaties die wel met computers opgroeide. Dat je dochter je computer opschoont en je kleinzoon fluitend Skype voor je aan de praat krijgt. Het is en blijft eigenlijk nix.