Claudia de Breij en de zwaarte van bevallen

"Ik vond die zwangerschap bizar, alsof ik was ontvoerd door aliens. Omdat iedereen zwanger wordt, doet iedereen of het normaal is. Maar als het jou overkomt, is het toch heel gek. Ik moest dat kwijt en schrijven is voor mij een manier om het hanteerbaar te maken. De andere reden om een boekje te maken, is dat niemand ooit nog de waarheid had opgeschreven. Die zwangerschapsboeken liegen, romantiseren en verdonkeremanen. Hoe het echt is, las ik nergens. Dus dat heb ik allemaal maar opgeschreven."



In het boek schrijf je: 'Ik klap wel graag uit mijn eigen school'. Gewoon aan vriendinnen vertellen wat de deskundigen in die boeken níet vertellen, is voor jou niet genoeg?



"Nee, dat is een psychisch defect. Het is pas gebeurd als iedereen het weet. Raar is dat hé. Maar ik was ook authentiek verontwaardigd. Waarom zegt niemand hoe het echt is? Want er zijn dingen die helpen als je ze had geweten. Bijvoorbeeld: overal lees je dat bevallen niet niks is. Nee, denk ik dan, mijn vak is ook niet niks. Dat kan ik wel aan. Maar na die bevalling was ik totaal naar de tering. Als iemand dat nou effe had gezegd."



Zou het helpen? Denken vrouwen die jouw boek lezen ook niet: ja, maar bij mij gebeurt dat niet?



" Nou, bijvoorbeeld die bekkeninstabiliteit. Ik dacht ook: dat krijgen vrouwen die niet weten wat hard werken is, dat krijgen slappe types. Maar ik kreeg het en lag zes weken plat. En ik durf wel te beweren dat ik geen slap type ben."



Dat je zo ver uitgescheurd was 'dat er waarnemingen waren op Google Earth', vond ik wel erg intiem.



"Ha ha, een goede grap heeft altijd voorrang. Zo dramatisch was het trouwens niet, ik was lekker aan het koketteren. Maar het fenomeen uitscheuren is bizar. Die totale verbazing, 'Dus ik kan kapot scheuren', wilde ik wel opschrijven."



Moest het vooral een leuk boekje worden of moeten zwangeren er ook écht iets aan hebben?



"Je moet het vooral voor de lol lezen. Vooral de vaders. Want ik ben een soort undercoverman, ik zit altijd tussen de mannen. Ik kan ze vertellen hoe het is, want verder worden ze in die ouderschapswereld door niemand echt serieus genomen. En tsja, boodschap. Het woord boodschap is natuurlijk zo belegen als het maar kan zijn, maar zelfs de grootst mogelijke onzin die ik maak, maak ik niet zomaar. Zo is het bij dit boekje ook."



Wat moeten vrouwen dan écht weten? Dat als je moet kotsen, de bevalling lekker opschiet?



"Het is geen gegeven hoor, maar dat hoor ik wel van veel vrouwen. Als je gaat kotsen, dan komt het eraan. En dat je als zwangere jeukende tieten krijgt. Ik denk dan altijd gelijk: oh, het jeukt, kanker. Maar dat blijkt heel normaal te zijn. En dat echt álle vrouwen aambeien krijgen. Of nog zo'n leuke: dat iedereen zo'n goed seksleven heeft tijdens de zwangerschap. Lekker van elkaar genieten. Genieten? Mijn reet!"



Als ik de deksel van een pot jam moest krijgen of ik moest iets zwaars verplaatsen, dacht ik aan Beatrijs Smulders, schrijf je. Wat heeft ze je misdaan?



"Ze is een wolf in schaapskleren, een christenhuisvrouw in feministenkleren. Je wordt door haar en de haren in een moederrol gedwongen die je helemaal niet past. Ze wil dat je na de bevalling een jaar thuisblijft. Een jaar! Daar kun je schijt aan hebben, maar ze is zó gezaghebbend, dat als je dat niet doet, je bij voorbaat een niet zo heel goede moeder bent. Daar kun je ook nog schijt aan hebben, maar dat is niet zo makkelijk. Moeder worden is net zoiets als een nieuwe baan krijgen, je bent onzeker. Ze zegt dat je het beste thuis kunt bevallen. Ik dacht steeds: ik laat een kies toch ook niet thuis trekken? Het is het belangrijkste wat ik ooit ga doen, dan wil ik toch mensen met een opleiding en dure apparaten om mij heen.



"Ik heb niets tegen Beatrijs Smulders persoonlijk, maar het tegengeluid mocht ook wel eens gehoord worden. Net zoals met borstvoeding: ik wilde de tien nadelen eens genoemd hebben. Die totale beperking van je vrijheid! En ik vond het zeer doen ook. Gezaghebbende artsen zeggen dat flesvoeding hier helemaal niet zo veel uitmaakt, maar dat mag je niet hardop zeggen."



Als je bij drie maanden zwangerschap een echo hebt gehad, merk je op dat 'die klootzakken van de abortuslobby wel een heel klein beetje een punt hebben'.



"Zo eerlijk moet je ook zijn. Het is echt al leven wat je ziet. Ik ben niet anti-abortus geworden. Er zijn levens denkbaar die je beter niet had kunnen leven, maar het is niet alsof het nog niets is. Dat vind ik het mooie van dit te hebben meegemaakt: ik begrijp van veel meer dingen hoe het zit. Niet alleen die abortuslobby. Ook dat mensen zo graag op een verjaardag in een hoekje over de kinderen zitten te praten. Je begrijpt zelfs beter waarom een ontslaggolf erg is: omdat dat hele gezinnen treft. Ik wil het niet dramatiseren, maar je hebt gewoon iets meer grip op het leven."



In het begin van het boek ben je nog heel stoer: 'natuurlijk kan ik tot acht maanden zwangerschap doorwerken'. Op het einde heb je het toch wel heel zwaar.



"Ik vond het belangrijk dat eerlijk op te schrijven. Het was wel een soort nederlaag. In die boeken stáát ook dat het zwaar is op het eind. Maar ik dacht: dat gaat over mensen die naar hun werk moeten. Als die zes weken van tevoren een goede smoes hebben, gaan ze thuiszitten. Dus vier weken voor de uitgerekende datum stoppen, kan best, want ik heb leuk werk. Maar het was wel zwaar. En Bing is twee weken na de laatste voorstelling geboren."



Je vrouw Conny en jij houden je zoontje Bing - hij is nu negen maanden - bewust uit de publiciteit. Ben je niet bang dat de roddelbladen verhalen uit je boek zullen halen?



"Dat zal vast gebeuren. Maar je wordt er totaal immuun voor. Als ik die bladen vroeger las, dacht ik nog: waar rook is, is vuur. Maar nu weet ik: ze verzinnen gewoon wat. Zolang het over mij gaat, vind ik het niet erg, maar als ze aan mijn kind komen... Het is wel één van de redenen hem uit de publiciteit te houden."



Bing heeft wel zijn eigen liedje in je nieuwe show.



"Toen ik zwanger was, zeiden mensen: 'Je gaat toch niet als al die kutcabaretiers een lied over je kutkind schrijven?' Maar ja, er is een liedje over mijn moeder, mijn broer, mijn vrouw. Dus vroeg of laat krijg je een liedje. Zo werkt het. Jouw liedje heet het."



Ben je nu niet bang elke keer in programma's te worden uitgenodigd als de nieuwe Daphne



Deckers?



"Dat was wel een horde om het wel of niet te doen. Maar mijn boekje is wel echt heel anders. Kijk, Kees van Kooten schrijft ook over opa worden. Ik hoop dat het in die lijn is. Ik kan heel krampachtig niets met deze ervaring doen, maar wie heb ik er dan mee?"



Reageren? gezondheid@wegener.nl