'Paul vond het belangrijk te helpen, dat gaf hem energie'

'Godverdomme, veel te vroeg!', schreef Rense kort maar krachtig op het gedachteniskaartje. Een verdrietige waarheid. Ellen - geboren in Waspik en opgegroeid in Sprang-Capelle - en Paul uit Leur waren tuinderskinderen. In hun jonge jaren waren ze allebei lid van de Katholieke Plattelands Jongeren (KPJ). Bij een evenement in Ulvenhout in 1993 ontmoetten ze elkaar, het was direct 'aan'. Ellen lachend: ,,Paul is nooit meer weggegaan, we waren zeker van elkaar. Dus kochten we in 1994 een huis in Raamsdonk, tussen beide werkplaatsen Breda en Waalwijk in. Een jaar later waren we getrouwd."

Met de komst van Babet en Rense kwamen ook de contacten in het dorp op gang. Bij Ellen vooral via school. Paul dook, sociaal actief als hij was, het dorpsleven in: buurtvereniging, voetbal, halloweentocht, jeugdviskamp... noem het maar op. En ook het lokale carnaval. Hij was lid van de optochtcommissie en bouwde samen met andere ouders en een clubje kinderen uit de voormalige jeugdraad aan een carnavalswagen.

Pauls grootste liefhebberij was vissen; stilte, rust en natuur. Ellen: ,,Op vakanties in Frankrijk moest en zou er gevist worden. Thuis vertrok hij in de avond en viste met zijn maatje de hele nacht door; vangen en weer teruggooien. Veel blijer kreeg je Paul niet." Het is dus niet verwonderlijk dat zijn professionele drie hengels bij elkaar gehouden op een steun, op de rouwkaart staan. Ook op het gedachteniskaartje staat hij glunderend met een grote karper in zijn handen.

De vrolijke Paul. Een geweldige, actieve vader. Het levensmaatje van Ellen; de man waarmee ze oud wilde worden. Ze zoekt naar woorden om haar gevoel uit te drukken: ,,Eigenlijk was alles zo vanzelfsprekend tussen Paul en mij. Pas op het moment dat dat er niet meer is, voel je hoe groot het gemis is. Je hoort letterlijk de stilte in huis." 

De feestdagen waren zwaar, vertelt ze. Een gevoel van heimwee naar wat was. ,,De start van 2018 zonder Paul, met de wetenschap dat hij zoveel mijlpalen van de kinderen gaat missen. Dat maakt me zo verdrietig. Rouwen is echt keihard werken. Gelukkig helpen veel lieve mensen ons hierbij. We krijgen ook vanuit het dorp doorlopende steun en aandacht. Het voelt als een warme deken."

Ellen en de kinderen leven dapper verder, voorzichtig aftastend naar een toekomst met zijn drietjes.

Heeft u dierbare herinneringen aan een overleden partner, familielid, vriend(in) of kennis? Wij luisteren graag naar uw verhaal. U kunt zich opgeven voor de rubriek In Liefdevolle Herinnering door een mail te sturen naar: s.denboer@bndestem.nl