Oosterhoutse herdenking was nog nooit zo sober: 5 minuten, inclusief minuut stilte

Zoals altijd draaide de bijeenkomst van afgelopen zaterdag om de herinnering aan de gevallen Poolse strijders. Maar het contrast met andere jaren had niet groter kunnen zijn. Slechts drie mannen die ieder een krans legden bij het monument op het Poolse militaire ereveld aan de Veerseweg. 

Eén muzikante en enkele vertegenwoordigers van de pers. Dat was het. Geen toespraken, en op de Last Post door de trompettiste na geen muziek. Tijdsduur van de hele ceremonie: nog geen vijf minuten, inclusief de minuut stilte. Het plechtige karakter was er overigens niet minder om.

Het was door toedoen van het coronavirus dat Oosterhout voor deze vorm koos. Noodgedwongen dus.

,,Het voelt leeg en verlaten zo'', zei burgemeester Mark Buijs na afloop. ,,Normaal herdenken we de gevallen strijders met onze Poolse vrienden. Helaas kon dat dit jaar niet. We hebben in gezamenlijkheid besloten om de herdenking zo sober mogelijk te houden, zonder gasten.''

Het aangepaste programma werd op het laatste moment tot het absolute minimum teruggebracht. In eerste instantie was nog sprake van een welkomstwoord door Wadec Salewicz, zoon van een van de Poolse bevrijders. Zijn inbreng bleef beperkt tot het leggen van een krans.

De zegening van de dertig graven werd geschrapt, net als de aanwezigheid van de Poolse militairen en het spelen van de volksliederen.

De gemeente had ook verzocht om de ceremonie niet in de pers aan te kondigen. Op het allerlaatste moment werd zelfs het tijdstip vervroegd van half elf naar negen uur, om maar te voorkomen dat er toch belangstellenden naar de Veerseweg zouden komen.

Normaal puilt het ereveld uit van de gasten. Afgevaardigden van Poolse militaire divisies, regeringsfunctionarissen, militaire kapellen en heel veel Poolse pers. Alles bij elkaar zijn er steeds wel vierhonderd mensen bij de ceremonie aanwezig.

Buijs: ,,Dat maakt ieder jaar duidelijk hoe de herdenking nog altijd leeft, hoe sterk onze band is met onze bevrijders. Toch wilden we de kranslegging door laten gaan. We moeten ieder jaar herdenken, wat er ook gebeurt."

,,We hebben de Polen ook niet hoeven te overtuigen van de noodzaak om deze herdenking zo sober mogelijk te laten verlopen, zonder gasten uit Polen. Want onder hen zitten natuurlijk erg kwetsbare mensen, de nog levende oud-strijders. Zij zijn nu allemaal rond de honderd jaar. We wilden hun gezondheid niet in gevaar brengen. Liever zien we hen volgend jaar terug, als we hopelijk de ceremonie kunnen houden zoals we dat gewend zijn.''