Joop

Joop eindigde in stijl. Het allerlaatste agendapunt was voor hem, een voorstel van zijn partij Keerpunt'74: het afschaffen van belasting voor terrassen op gemeentelijke grond. Nog één keer hield hij een vurig betoog, nog eenmaal kreeg hij een raadsmeerderheid mee. Het was een nipte meerderheid. Maar ach, wie maalt daar om?

Joop was bijna een halve eeuw lang de verpersoonlijking van de politiek in Geertruidenberg. Politiek met het hart op de tong. Gepassioneerd en vol emotie. Joop was strijdvaardig en scherp. 

Ja, hij zei het wel eens met een rauw randje, zoals burgemeester Willemijn van Hees verwoordde bij Omroep Brabant. Joop was wel eens bot, kort door de bocht. Dan kroop hij in de rol van bullebak en sneerde hij naar collega-raadsleden of wethouders. In het heetst van de strijd kolkte hij van binnen.  Zeker als Joop weer eens een robbertje uitvocht met andere raadsleden als Piet de Peuter of Mirjam de Groot, dan werd zijn hoofd vuurrood.  

Het was politiek vanuit de onderbuik, maar één belang stond altijd voorop: het lokale belang. Van burgers, ondernemers en verenigingen. Vaak met een vleugje chauvinisme:  Joop stak de trots voor zijn stadje nooit onder stoelen en banken. Terechte trots, want in de jaren '70 ging hij voorop in de strijd tegen de verpaupering en verloedering van Geertruidenberg. Trots was hij dat de gemeente Geertruidenberg, ook na de herindeling met de gemeente Raamsdonk, de naam van de vestingstad bleef dragen. 

Oké, Joop was geen wethouder of burgemeester. Maar zou hij geen plein of straat naar zich genoemd moeten krijgen? Uiteraard in Geertruidenberg, liefst in de oude kom. Op een plek waar veel mensen komen. Want, zoals Joop zei: "Ik ben een mensenmens. Een gemeente bestuur je niet vanaf je iPad, je moet tussen mensen zijn."